08. Komplikacje

   Nienawidziłam choćby drobnych komplikacji w moim życiu, a w przeciągu doby nazbierało się ich aż trzy, co oznaczało dla mnie poziom destrukcyjny. 

   Pierwszą komplikacją był nie kto inny, a Blaise, który od stóp po sam czubek głowy wydawał się być dopasowany do mnie idealnie. W dodatku wyrażał niemałe zainteresowanie moją osobą, co w normalnym przypadku brzmiałoby jak spełnienie marzeń. Właśnie, w normalnym przypadku. Ja niestety odstawałam od norm na sporą skalę, toteż nie cieszyłam się z tego należycie. W dodatku to zainteresowanie nie było jednostronne, co już zupełnie doprowadzało mnie do szału. Wiedziałam, że nie mogę pozwolić sobie na bardziej wylewne znajomości, jednak Pan Atlantis intrygował mnie do granic możliwości. Ujął mnie swoją całkiem dziwną osobowością, a ja wiedziałam, że muszę poznać tę specyficzną głębię.    

   Drugą komplikacją była matka, która samą swoją obecnością wysysała ze mnie pozytywna energię i wszelkie chęci do życia. I choć zdążyłam niemalże zapomnieć o incydencie w parku, ona musiała przypominać mi o tym, ilekroć zostałyśmy same. Podobnie jak przypominała mi o tym, które z jej dzieci znaczy dla niej więcej. Miałam tego serdecznie dosyć i tylko czekałam, aż będę mogła wynieść się na dobre z tej przeklętej rezydencji. 

   Przez Malcolma, który ukrywał się pod numerem trzy na mojej liście problemów, czułam się wykluczona z gry. Jakbym dostała czerwoną kartę i nie mogła na powrót wejść na boisko. Od naszej sprzeczki, a raczej mojego monologu co-boli-sonję minęły trzy długie dni i nie rozmawialiśmy zbyt dużo. No dobrze, nie rozmawialiśmy wcale. Miałam nadzieję Byłam pewna, że braciszek odwiedzi moją sypialnię i postara się wyprostować sytuację między nami, jednak wyczułam, że i on żywi do mnie urazę. Urazę o Blaise'a! 
   Jak to odkryłam? Otóż, w dniu naszej sprzeczki Malcolm starał się podjąć temat, czy chociaż nawiązać kontakt wzrokowy, aby wybadać grunt. Starał się na nowo wcielić w życie wspólne spędzenie wieczoru, proponując kolację, spacer, a nawet gry planszowe przy winie. Naprawdę mocno starał się mnie udobruchać. Do czasu… Wszystko runęło w momencie, gdy w poniedziałkowy wieczór rozległ się dzwonek do drzwi. Na moje nieszczęście osobą, która wpuściła gościa do środka był mój brat. 

   Wiedziałam, że jeśli spędzę w wannie dłużej niż dwie godziny, to się spóźnię!

   Zakładając pończochy przeklinałam w myślach sama siebie, a poziom stresu podnosił zegar wskazujący nieubłaganie cztery minuty przed osiemnastą. Cztery! Wmówiłam sobie, że tego wieczoru nienaganny wygląd to mój obowiązek i nie było mowy o wpadce. Uwijałam się jak tylko mogłam, aby zdążyć ze wszystkim i wyglądać fenomenalnie. Przy takiej osobie jak Blaise, jakikolwiek ubytek mógłby być odebrany jako zniewaga. 

   W mgnieniu oka włożyłam szpilki, raz jeszcze przeczesałam włosy i ubrałam płaszcz, jednak ubiegł mnie dzwonek do drzwi. Wiedziałam, że jeśli Malcolm otworzy, na dole czekać mnie będą kłopoty i musiałam naprawdę pospieszyć się, by je powstrzymać. Niestety, brat mnie ubiegł, a gdy zbiegłam na dół zasapana, pokonując po dwa stopnie na raz, było już za późno. 

   Gdy wparowałam do kuchni dwie minuty po osiemnastej, zastałam całą trójkę. Blaise. Malcolm. Moja matka. Razem. W kuchni. Cholera jasna.

   Uśmiechnęłam się równie sztucznie jak szeroko. Przemknęłam dyskretnie wzrokiem po ich twarzach, co zupełnie zepsuło mi nastrój. Matka miała posępną minę i siedziała bez ruchu, Malcolm silił się na uśmiech, co nie do końca mu wychodziło, a oczy miał jakby zamglone. Natomiast Blaise stał skrępowany na środku, bez przerwy gapiąc się to na zegar, to gdzieś za siebie, w kierunku drzwi frontowych.    

   Wiedziałam, że stało się to, czego się bardzo obawiałam. Okazało się, że Blaise nie przyszedł do Malcolma, tylko do Sonji. Och, dla mojej matki i brata była to istna tragedia i już oczami wyobraźni widziałam, jak rodzicielka wydziedzicza mnie z fortuny i odbiera nazwisko, które i tak nie należało do niej. "Sonja spotkała się z mężczyzną, czyż to nie okropne?"

   - Idziemy? – spytałam wreszcie, gdy cisza między nami zrobiła się na tyle niezręczna i stresująca, że mój żołądek wykonał niespodziewanego fikołka i zagroził zwrotem lunchu. Blaise posłał mi pełne wdzięczności spojrzenie, złapał pod ramię i wyprowadził z rezydencji.

   W ten oto sposób zostawiliśmy rozgniewaną, zaniepokojoną lub zasmuconą dwójkę w domu. Nie wiem, w tamtym momencie miałam gdzieś ich emocje dotyczące mojego wieczornego wyjścia. Za to wieczór był naprawdę świetny. 

   Wiedziałam, że właśnie o to Malcolm chowa urazę. O całego Blaisa i wszystkie sytuacje z nim związane. Okay, nie powiedziałam mu do czego doszło między nami na imprezie u Claudiusa, ani o tym, że myślałam o nim nieustanie od tamtego wieczoru, ale nie czułam takiej powinności. Miałam, do cholery, dwadzieścia dwa lata i prawo do prywatności. 

   W każdym razie, te wszystkie komplikacje zmusiły mnie do zatelefonowania do doktora Hudsona i podwojenia, albo możliwie potrojenia wizyt. Choć z perspektywy czasu widziałam, że ta rozmowa mogła brzmieć dość śmiesznie.

   - Tutaj Sonja – odezwałam się, gdy tylko mógł usłyszeć mnie ktoś po drugiej stronie słuchawki.

  - Ach tak – zaczął doktor, swoim zwykłym, zmęczonym głosem. – Witaj moja droga, w jakiej sprawie dzwonisz?

   - Wie pan… Od razu mówię, że nie stało się nic strasznego, jednak chciałabym prosić o możliwie jak najwięcej wizyt w tygodniu. Zaczyna się u mnie coś dziać i chcę zacząć radzić sobie z tym jeszcze w zarodku – wyrzuciłam z siebie na jednym wdechu. – Ale jak już mówiłam, to nic złego. Po prostu potrzebuję kilku porad, których nie otrzymam od żadnej innej bliskiej mi osoby.

   Doktor zdawał się być nieco zmieszany moją chaotycznością, jednak znał mnie i był do tego przyzwyczajony na tyle, by nie rzucić słuchawką. Byłam mu za to niesamowicie wdzięczna, podobnie jak za to, że nie zadawał zbyt wielu pytań.

   - O ile pamiętam, nie ma Cię teraz w Sydney, prawda? W takim razie jak tylko wrócisz dogadamy szczegóły. Znajdę dla ciebie możliwie najwięcej czasu, moja droga. A teraz będę kończył, a tobie życzę  miłego urlopu jak i przypominam, wszystko według własnego sumienia – powiedział.

   - Dziękuję, doktorze. Do usłyszenia.

   W domu rodzinnym miałam spędzić jeszcze dwa dni. Atmosfera była szalenie napięta, a ja wiedziałam, że nie ulegnie to zmianie zanim wyjadę. Postanowiłam więc omijać szerokim łukiem matkę, czy brata i skupić się sobie. Czyli to, co lubiłam najbardziej. 

   W rezultacie wyszło na to, że wrócę do Sydney samotnie. Malcolm mógł wrócić razem ze mną i taki był wstępny plan, jednak w ostatniej chwili stwierdził, że nie pasuje mu samolot i zostanie na Islandii jeszcze dwa dni. Dwa dni, do cholery. Pewnie razem z matką będą wymyślali plan destrukcji Sonji.

   Przez całą tą sytuację moje samopoczucie było podłe, jednak za wszelką cenę nie chciałam tego okazywać. Byłam sama, ale silniejsza niż kiedykolwiek i nie potrzebowałam żadnego z nich. Moje odbicie w lustrze warte było co najmniej tuzin Malcolmów.

   Miałam też numer Blaise'a i odkąd zapisał go w moim telefonie, kilkukrotnie kusiło mnie, aby napisać. Od ostatniego wspólnego wieczoru myślałam o nim nieustannie i już przed samą sobą nie umiałam udawać, że mężczyzna jest mi obojętny. Niesamowicie jednak działało mi na nerwy to, że tak szybko skradł moje serce i powiedziałam sobie, że będę twarda. Wewnętrzna Sonja mogła znać moje słabości, ale Blaise nigdy ich nie pozna. Przynajmniej nie w najbliższym czasie. 

   Godzinę przed wyjazdem na lotnisko, nadal nie rozmawiałam z bratem. Co prawda przyszedł do mojego pokoju, ale tylko po to, by upewnić się, czy to ja zjadłam wszystkie ciastka z kremem. Oburzył się, gdy potwierdziłam i trzasnął drzwiami, opuszczając pomieszczenie. To zachowanie utwierdziło mnie w przekonaniu, że ta bitwa przerodzi się w wojnę, zanim któreś z nas ją zażegna. Rzecz jasna nie będę to ja, więc jeśli braciszek myślał, że pierwsza wyciągnę do niego rękę, ogromnie się mylił. Miałam prawo się gniewać, a jego uraza do mnie nie miała głębszego sensu.

   Wiadome było, że jeszcze kiedyś umówię się z mężczyzną. Z resztą po tylu latach regularnych terapii i uniknięciu wyroku, nie uznawałam tego za koniec świata. Byłam już na tyle stabilna psychicznie, że robienie ze mnie wariatki i trzymanie w odosobnieniu od płci przeciwnej, było szaleństwem.

*

   - Widzimy się na miejscu - powiedział tylko mój brat, chowając się z powrotem w kuchni. Przez chwilę nie wierzyłam w to co widzę, zero uśmiechu, o większych czułościach nie wspominając. Było to niemal tak rozbrajające, jak to, że spotkał się z Blaise'm w sprawie awansu na mieście. Na mieście! Tylko po to, aby uniknąć naszego spotkania. 

   Chwyciłam jedną z walizek oraz transporter w dłoń, a matka, podobnie jak ostatnim razem, zabrała resztę rzeczy. Umieściła je w identyczny sposób w samochodzie i ruszyłyśmy w drogę. Nic nie sprawiło mi takiej ulgi i radości, jak widok oddalającej się rezydencji. Reszta drogi na lotnisko minęła spokojnie, bo ani ja, ani matka nie próbowałyśmy podjąć tematu. 

   - Już za tobą tęsknię, kochanie - powiedziała na miejscu z wymuszoną troską w głosie. Podeszła i przytuliła mnie okropnie mocno, na co jęknęłam i rzecz jasna, nie odwzajemniłam gestu. Spojrzałam tylko na jej przejętą twarz i uśmiechnęłam się krzywo. 

   - Cześć - powiedziałam. Odwróciłam się i odeszłam w stronę kolejki do odprawy, ciągnąc za sobą torby. 

   Nie znosiłam latać, tym bardziej w takim humorze. Skrycie marzyłam, aby miejsce obok w samolocie zajął mój brat, a nie jakiś wielki, wytatuowany typ z ogoloną głową. Odsunęłam się od niego na największy dystans, na jaki mogłam sobie pozwolić i wlepiłam wzrok w widok za oknem. 
   Czekała mnie cholernie długa i męcząca podróż, jednak w obecnej sytuacji była to okoliczność sprzyjająca. W głowie kłębiło mi się mnóstwo myśli i potrzebowałam czasu, aby każdą z nich odpowiednio potraktować. 
   Przez pierwszą część lotu usilnie analizowałam ostatnie wydarzenia, czując, że w moim życiu nadchodzi przełom. Zjadłam przesolony stek z parmezanem, który serwowali na pokładzie biznes klasy, a później spróbowałam kilku tabletek, znalezionych w szafce nocnej matki. Połykając trzy kapsułki, byłam pełna nadziei, abym szczęśliwie trafiła na te nasenne. 
   I miałam rację. Obudziłam się dopiero w Perth, odprężona jak nigdy. Jednak samolot, który czekał na mnie na miejscu, był koszmarem i  przysporzył więcej stresu i nieprzyjemności niż dobowy lot z Islandii, toteż byłam niesamowicie ucieszona, powrotem do Sydney. 
   Pierwszą rzeczą, jaką uczyniłam po powrocie do miasta, była wizyta u doktora Hudsona. Oczywiście zaraz po drzemce. Wróciłam do domu w środku nocy i wtedy nie marzyłam o niczym innym, jak o pustym łóżku i odrobinie spokoju.
   Rano obudził mnie pieprzony telefon. Claudius, litości.

Hejka, aniołki! Rozdział niezwykle monotonny, jednak chciałam dodać go jeszcze dziś. Poza tym stanowi on swego rodzaju 'połączenie' między akcją z domu rodzinnego Sonji, a wydarzeniami z jej aktualnego życia. Kolejny pojawi się najpewniej dopiero za dwa tygodnie, bo muszę zająć się uzupełnianiem notatek do szkółki :'(
Jak widzicie pojawił się nowy genialny szablon, który będzie ozdabiał bloga przez najbliższe kilka miesięcy. Jak Wam się podoba? Buziaki, Leah.