07. Coli

   Choć moje życie do złudzenia przypominało operę mydlaną, nie do końca nią było. W produkcjach tego typu, bohaterowie zawsze prezentowali się idealnie, w pięknych kreacjach, pełnym makijażu i ze starannie wyczesanymi włosami. Nigdy nie pokazywali się w wyciągniętej bluzie, koku i spodniach od piżamy z wizerunkami bohaterów bajki My Little Pony. Och, no i oczywiście z wrzeszczącym kotem w ramionach.

   - Co ty tu robisz do cholery? - zapytałam zszokowana.

   - Odwiedziłem cię - odparł z uśmiechem, choć w pewnym momencie na jego twarz wstąpiło zmieszanie. Wystąpiłam za próg domu, zmuszając tym, by się wycofał. Obrzuciłam go gniewnym spojrzeniem i ogarnęła mnie złość, jakiej dawno nie czułam.

   - Czy ty jesteś jakiś niepoważny? To się nazywa stalking! Nie wiem czy w twoich stronach normalne jest nachodzenie nowo poznanych osób, bo po imprezie się nie odezwali, ale tutaj to uchodzi za popaprane. Jak mnie znalazłeś? - Wybuchnęłam, w dalszym ciągu trzymając w ramionach kota.

   - No więc... - zaczął, jednak nie dałam mu dojść do słowa.

   - Nie! Sama odpowiem sobie na to pytanie. Jesteś tak zaawansowanym stalkerem, że bez problemu odnalazłeś adres mojego domu rodzinnego! To jest przerażające! A najstraszniejsze w tym wszystkim jest to, że spędziłeś dobę w samolocie, tylko po to, żeby mnie zobaczyć, bo nie odezwałam się tydzień. Tydzień! Stary, ty masz ze sobą jakiś problem!

   Kiedy skończyłam mówić, Blaise patrzył na mnie jak na idiotkę. Uśmiechnął się i podkręcił głową z rozbawieniem, jakby nie wierzył w to, co właśnie usłyszał. Po chwili milczenia i moich kolejnych gniewnych spojrzeniach, odezwał się.

   - No cóż, bardzo sobie schlebiasz. Nie wiedziałem, że masz o mnie aż tak złe zdanie, jednak muszę cię rozczarować. Nie przyleciałem tutaj do ciebie, lecz do twojego brata.

   Co do cholery?

   - Tak się składa, że Malcolm rozpoczął pracę nad ważnym projektem, który może przynieść ogromne zyski firmie. Pilnie muszę obgadać z nim to oraz kwestię awansu. Skontaktowałem się z nim mailowo i wyjawił mi, że najbliższy tydzień spędzi tutaj. A ja nie mogłem tyle zwlekać, więc oto jestem. Ta sprawa jest zbyt istotna, żeby załatwił to pierwszy lepszy pracownik. Dlatego moja siostra wysłała mnie, odpowiedzialnego i niezawodnego.

   Wiele razy czułam się przy kimś jak idiotka. Byłam mistrzem pakowania się w beznadziejne sytuacje i w ogóle nie uczyłam się na błędach, przez co bardzo często czułam się, mówiąc delikatnie, nieco mniej mądra od innych. Ale tym razem moja głupota przekroczyła wszelkie granice, bo przez to jak samolubna byłam, ogromnie zbłaźniłam się przed Blaise'm. Cholera jasna.

   - Ojej - tylko tyle byłam w stanie powiedzieć. Nie wiedziałam jak mogę naprawić lub chociaż zatuszować tę ogromną wpadkę, podjęłam więc temat brata. - Um, Malcolm jeszcze nie przyleciał i nie jestem w stanie powiedzieć ci o której dokładnie będzie. Więc on na pewno skontaktuje się z tobą, jak już przyleci na miejsce. - Po tej gigantycznej porażce, chciałam jak najszybciej wrócić do mojego łóżka i skryć się pod kołdrą, aby moja głupota więcej nie wyszła na światło dzienne.

   - Sonja, z kim rozmawiasz? - Jak zwykle musiała wtrącić się matka. Nie miałam humoru i siły na konfrontacje z nią, zwłaszcza w towarzystwie Blaise'a.

   Zjawiła się chwilę później, tuż za moimi plecami. Wyraz jej twarzy momentalnie zmienił się, gdy spostrzegła, że moim rozmówcą był mężczyzna. Zmrużyła oczy i wydęła wargi, kładąc mi dłoń na ramieniu.
   Kobieto, zabierz ją, dla własnego dobra.

   - Sonja, to twój przyjaciel? Kim jesteś? - Blaise spojrzał na mnie zdumiony, słysząc ton matki. Spuściłam wzrok i czekałam na przebieg tej wymiany zdań. Wiedziałam jak bardzo przerażała ją wizja mnie u boku obcego mężczyzny. Byłam tego świadoma do granic możliwości.

   - Um, dzień dobry - odezwał się kulturalnym tonem. - Jestem przyjacielem Sonji, jak również Malcolma. Właściwie pracuję z Pani synem. Blaise Atlantis.

   Wyciągnął w jej stronę dłoń, jednak szybko ją cofnął, gdy zorientował się, że kobieta nie zamierza odwzajemnić gestu. Obrzuciła go jedynie podejrzliwym spojrzeniem i wyprostowała się.

   - Anja, matka Sonji i Malcolma - odparła z dumą. Miała szczęście, że sama się przedstawiła, ponieważ ja nigdy w życiu nie przyznałabym, że ta kobieta mnie urodziła. - Co cię do nas sprowadza?

   - Właściwie to interesy. Mam przyjemność pracować z pani synem i tak się składa, że Malcolm awansował. Chciałem przekazać mu to osobiście.

   - Czyli nie przyjechałeś w odwiedziny do mojej córki? - Spytała, podejrzliwie mrużąc oczy. Mężczyzna spojrzał na nią, jakby była zupełnie wyalienowana, jednak starał się utrzymać kulturalny ton.

   Miała niesamowity talent do zakładania masek. W jednej chwili była niewinna, pokrzywdzona i skruszona, jednak w mgnieniu oka, niby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, nakładała maskę egoizmu, wyższości. Paskudna kobieta.

   - Uderzające podobieństwo - powiedział Blaise, gdy kobieta wycofała się z powrotem do środka. - Nie wyparłabyś się mamusi.

   - Ugh, nie mów tak, proszę cię. Ta kobieta to potwór.

   Zdumiał się, słysząc moje ostre słowa o matce. Nie przejęłam się tym zbytnio, pochłonięta myśleniem o tym, jak delikatnie go wyprosić. Sam jednak wyczuł ten niezręczny moment i podjął temat na odchodne.

   - Pójdę już i umówię się z Malcolmem jak przyleci. Ale czy ty... To znaczy, może się spotkamy? Dziś? Będzie miło, gwarantuję. Z resztą chyba sama wiesz, po ostatnim wspólnym wieczorze, że ze mną nie można się nudzić.

   Urzekł mnie jego nieśmiały, jednak zachęcający ton i szelmowski uśmiech, którym mnie obdarzył. Patrząc na niego pod moimi drzwiami nie byłam w stanie odmówić, choć wiedziałam, że bardzo rzadko spotykał się z odmową i nie będę różniła się od innych.

   - Przyjacielskie spotkanie? - Upewniłam się, nie chcąc aby odczuł swoją dominację. Zmieszał się nieco, usłyszawszy moją propozycję, jednak nie dał tego po sobie nazbyt poznać.

   - No pewnie. Wypijemy piwo i pokażesz mi kawałem swojego miasta. Wpadnę o osiemnastej - spojrzał na mnie zawadiacko. - Do zobaczenia.

   - Cześć, Blaise – powiedziałam i już nie patrząc jak odchodzi, wparowałam do domu, z wrażenia wypuszczając kota z rąk. Przerażone zwierzę upadło na okrągły brzuszek i mierząc mnie lodowatym spojrzeniem, uciekło do kuchni, gdzie najpewniej przebywała Anja. Nie wierzyłam, że Jelly Bean wybrał ją, zamiast mnie, ugh.

   W drodze do pokoju dziennego wyjęłam telefon i napisałam Malcolmowi sprawozdanie z ostatnich wydarzeń, nie szczędząc przy tym przekleństw, którymi zastąpiłam wszelkie wyrazy zachwytu, kłębiące się w mojej głowie. Brat odpisał mi po kilku minutach, gdy zajęłam już miejsce na sofie i zdążyłam wepchnąć do ust możliwie największą ilość winogron. Miał zjawić się w domu rodzinnym w ciągu godziny, co niezwykle mnie ucieszyło. Perspektywa spędzenia z matką-potworem kolejnej samotnej doby przyprawiała mnie o nieprzyjemny dreszcz.

   Wiedziałam, że muszę zająć sobie jakoś czas do przyjazdu brata, toteż wstałam z sofy i udałam się na górę, by doprowadzić się do porządku. Wyczesałam włosy, umalowałam delikatnie twarz i włożyłam granatowy komplet, by w należny sposób przywitać ukochanego brata. Nim na powrót zeszłam na dół rozległ się donośny dźwięk szarpania za klamkę i radosne okrzyki matki.

   - Malcolm, kochanie! – Słysząc jej wołanie niemal się wywróciłam, w pośpiechu pokonując po dwa stopnie na raz. Wparowałam do salonu i zobaczyłam sylwetkę mojego brata, trzymającego w obu rękach torby podróżne. Rzucił je na posadzkę i podbiegł do rodzicielki, mocno ją przytulając. 

   Chwila, co?

   - Mamo! Bardzo za tobą tęskniłem! – Zaskoczona takim przebiegiem zdarzeń zwolniłam kroku i obserwowałam sytuację z odległości. Mój brat zawsze miał lepszy kontakt z rodzicami, jednak nie przypominałam sobie, aby kiedykolwiek powiedział, że za którymś z nich tęskni, ba! Nie przypominałam sobie, aby kiedykolwiek wypowiadał się o nich w mojej obecności lepiej niż na poziomie tolerancji, czy minimalnego szacunku. Obrazek, który dane mi było oglądać, wydał się cholernie podejrzany, więc musiałam znaleźć się w centrum wydarzeń.

   Podeszłam do dwójki w akompaniamencie stukotu obcasów, a starałam się, aby dźwięk ten był możliwie jak najgłośniejszy, by wreszcie zwrócili na mnie uwagę. Jednak ich wzajemna fascynacja sobą nawzajem była tak intensywna, że zagłuszyła moje atencyjne starania. 

   - Wreszcie jesteś – powiedziałam sucho, na co oboje odskoczyli od siebie jak oparzeni, słysząc mój głos. Prychnęłam, a brat spojrzał na mnie wzrokiem zdumionego bazyliszka. Matka stała i patrzyła to na mnie, to na syna i mimo, że na jej twarzy malowało się zdumienie, to w oczach widać było radość.

   - Witaj siostrzyczko - podszedł do mnie zmieszany i złożył na moim policzku delikatnego całusa. Odwróciłam głowę i nie odwzajemniłam gestu, aby wyczuł moją złość. W odpowiedzi na moją reakcję, przyciągnął mnie do siebie i mocno przytulił. Poczułam znajomą woń jego perfum i niemal wzruszyłam się, czując ten znajomy i kojący zapach. Zdumiona własną tak silną reakcją, czym prędzej odsunęłam się i posłałam obojgu przesadnie szeroki uśmiech. 

   - To co moi kochani - zaczęłam, sama nie wiedząc w co pogrywam. Zdziwiłam się też, słysząc mój słodki ton. Nie wiedziałam, że tak potrafię. - Może spędzimy dziś wspólny wieczór, tak jak nigdy. Fajnie będzie!

   Klasnęłam uradowana w dłonie i poprawiłam moje lśniące blond włosy. Nie wierzyłam w to co wyprawiam, bowiem takim działaniem skreślałam możliwość spędzenia wieczoru w towarzystwie Ciacha Atlantis, o którym marzyłam po nocach. Pieprzyć to, jakoś go przeproszę. Teraz musiałam koniecznie dowiedzieć się co się tutaj do cholery dzieje.
   Matka i brat również nie mieli pojęcia co wyprawiam, jednak moja rodzicielka chyba odebrała to za dobry znak i moje cudowne nawrócenie, bo natychmiast wrócił jej humor. Chwyciła mnie i Malcolma pod ramię i zaczęłam mówić o rzeczach, które miałam gdzieś, jednak dla niej, najwidoczniej, były bardzo podniosłe. Dla malcolma-zdrajcy również.

   - Nasza rodzina jest znowu prawie w komplecie. Cieszę się, że dzieci do mnie wróciły. Zwłaszcza ty, Coli - zwróciła się tym okropnym zdrobnieniem do mojego brata, a on posłał jej spojrzeniem tysiąc całusów. Zakończyła swoje pozbawione sensu gadanie i dopiero wtedy wypuściła nas ze swoich żelaznych objęć. Zawsze w takich sytuacjach chciało mi się śmiać z jej naiwności. 
   Kobieto, daj sobie spokój, nie idzie odbudować więzi, której nigdy nie było.

   - Um, Coli? - Zwróciłam się do brata, gdy chwilę później zostaliśmy sami. Spojrzał na mnie niewinnie, taki wysoki i brązowooki, a w powietrzu zawisło pytanie "jakim cudem jesteśmy bliźniakami, skoro nawet nie jesteśmy podobni?" - Bierz walizki na górę, mamy do pogadania.

   Zaczęłam pokonywać stopnie, ponownie starając się, aby stukot obcasów o posadzkę, był jak najgłośniejszy. Malcolm wlókł się za mną, niosąc pokaźne torby podróżne. Zawędrowaliśmy do jego ówczesnej sypialni, która po remoncie była jeszcze bardziej spektakularna od mojej. Rzuciłam się na łoże ogromnych rozmiarów i czekałam, aż brat dotrzyma mi tempa.

   - Co cię trapi, siostrzyczko? - Spytał, gdy wreszcie wszedł do pokoju. Poczułam jak obok mnie materac delikatnie się zapada pod ciężarem chłopaka i usłyszałam jego głos tuż przy moim uchu. - Nie jesteś dzisiaj w humorze, hm?

   Odchyliłam leniwie powieki, zanim mu odpowiedziałam.

   - Wiesz, zdziwiło mnie to, jak bardzo stęskniłeś się za matką. Nie sądziłam, że będziesz w stanie dotknąć ją z własnej woli, a tu proszę. Padacie sobie w ramiona, jakbyście nie widzieli się co najmniej sto lat. Poczułam się zraniona i zdradzona, poczułam się sama w nienawiści do rodziców, Malcolm. Do matki. Zostawiłeś mnie w tamtej chwili na lodzie i to nie było w twoim stylu. Nie wiem co to za szopka, ale jeszcze w domu byłeś mi bliski jak zawsze, zgadzałeś się ze mną i wspierałeś, mieliśmy wspólne zdanie na temat rodziny i wszystko było w porządku. Ale przyjechałeś i zamiast wyciągnąć rękę w moją stronę, ty zmieniasz swoją taktykę i nastawienie o sto osiemdziesiąt stopni. - Wyrzucałam z siebie słowa płynnie i cały czas patrzyłam w sufit. Czułam jak z każdym zdaniem atmosfera pomiędzy nami gęstnieje i to wcale nie było przyjemne, to nie było normalne. - Czuję się po prostu oszukana, tyle. Skoro już wszystko zmieniasz, to może jeszcze zaproś tutaj Mirandę, hm? Czemu nie, skoro i tak wyłamałeś się z naszego dwuosobowego teamu. Teraz działaj na własną rękę, ale nie, mam lepszy pomysł! Przyłącz się do mamusi i razem pomyślcie jak mnie zniszczyć, skoro jesteście sobie tak bardzo bliscy. 

   - Sonja... - zaczął, jednak nie dałam mu dojść do słowa. Gwałtownie usiadłam na łóżku i odwróciłam twarz w jego stronę. Cholernie mocno próbowałam zachować kamienny wyraz i nie pokazywać po sobie jak bardzo wytrąciło mnie z równowagi jego zachowanie na dole. Brat był jednak osobą, przed którą nie potrafiłam nic ukrywać, więc i tym razem nie wyszło mi zamaskowanie wszystkich emocji, które wypłynęły na moją twarz w mgnieniu oka. Nie chciało mi się płakać. Byłam zawiedziona, jednak szalę przeważała złość. Złość, którą zobrazowałam aż nazbyt.

   - I nie, jednak nici z naszego rodzinnego wieczoru. Mam inne plany. Plany, które nie zawiodą mnie jak własny brat. - opuściłam jego pokój, czując fatalny nastrój Malcolma. Zatriumfowałam. Choć nienawidziłam sprzeczać się z bratem i zdarzało się to ekstremalnie rzadko, on wprost nie mógł tego znieść. Kiedy już się sprzeczaliśmy, uwielbiałam wygrywać i czułam, że to zwycięstwo zawiśnie w powietrzu na długo.

 Hejka aniołki! Wiem, czekaliście bardzo długo na rozdział, jednak dużo się w ostatnim czasie u mnie działo i blog totalnie wypadł mi z głowy (wiem, jestem genialna). Rozdział to porażka i nie wiem co było w mojej głowie, gdy go pisałam, ale to wszystko na co mnie ostatnio stać. Obiecuję, że kolejne kilka rozdziałów pojawi się już raczej regularnie, bo będę miała teraz dwu tygodniowe 'ferie' z powodów zdrowotnych, więc będę dużo pisać. W ogóle to rozdział był na początku dwa razy dłuższy, jednak stwierdziłam, że rozłożę go na dwie części, aby przyjemniej się Wam czytało. (Standardowo rozdział niesprawdzony) Buziaki, Leah.