06. Potwór

   Tego ranka obudziłam się wyjątkowo wcześnie. W samej koszuli nocnej zeszłam na dół, aby wypić poranną kawę, w nadziei, że matka jeszcze śpi i spędzę poranek samotnie. Na moje nieszczęście, gdy dotarłam na dół, Anja już zajmowała miejsce za stołem w jadalni. Miała na sobie garsonkę od Chanel i sączyła herbatę przez zaciśnięte wargi. Było ledwie po szóstej, więc musiała naprawdę wcześnie wstać, aby mnie spotkać. Żenada.

   - Dzień dobry - odezwałam się z wymuszoną życzliwością. 

   - Jak się spało? - Odwróciła twarz w moją stronę i delikatnie się uśmiechnęła. Dziś miała na sobie delikatny makijaż, włosy spięła w ciasny kok, a w uszach i na dekolcie lśniła biżuteria z pereł. Prezentowała się dostojnie i elegancko. Gdybym jej nie znała, bez wahania mogłabym rzec, że ta kobieta ma klasę.

   - W porządku - odparłam. - Już zapomniałam, jak wygodne jest moje stare łóżko. 

   Na usta cisnęło mi się wiele niezbyt przyjemnych słów, jednak postanowiłam nie psuć jej poranka i odpowiedzieć normalnie. Cholernie dużo kosztowało mnie nie mieszanie jej z błotem przy każdej rozmowie.

   - Jakie masz plany na dziś? 

   - Um, jeszcze o tym nie myślałam. Na pewno pójdę się przejść, bo zatęskniłam za miastem. - Wiedziałam, że będę żałować tych słów. - Jeśli tak bardzo ci zależy na moim towarzystwie, to możemy gdzieś wyjść. Ale ma być to miejsce, które na pewno mi się spodoba. 

   Czułam ogromną grudę w gardle i wstręt do samej siebie, za to, że okazałam jej odrobinę serca. Wolałam spędzić wieczór w towarzystwie Claudiusa lub Malcolma na FaceTime, a nie matki w kiepskiej restauracji. Bo na bank wybierze coś, czego nienawidzę, a potem będzie udawała, że nie wiedziała. A wszystko po to, by zrobić mi na złość. Dostrzegłam jednak na jej twarzy wyraźny zachwyt, gdy usłyszała moje słowa.
   Starałam się nie zwracać na nią uwagi, gdy uruchamiałam ekspres do kawy, jednak czułam jej świdrujące spojrzenie na plecach. Dlaczego ona po prostu nie mogła zostawić mnie samej, pójść do swojej sypialni, do salonu, gdziekolwiek? Zamiast tego wolała zadręczać mnie swoją obecnością i zadawać pytania, które zupełnie nic nie wnosiły do mojego życia. 

   - Do kiedy zamierzasz zostać? - Od nadmiaru cukru w jej głosie zrobiło mi się słabo. Pożałowałam propozycji spędzenia wspólnie wieczoru, bo gdy okazałam jej trochę życzliwości, zdążyła się do tego przyzwyczaić. 

   - Nie wiem. Kilka dni, może tydzień. Zostanę do momentu, aż nie będę chciała wydłubać ci oczu widelczykiem do ciasta, więc niezbyt długo - powiedziałam tonem kończącym rozmowę. 

   Kawę i śniadanie zaniosłam do salonu, gdzie usiadłam na ogromnej sofie i rozkoszowałam się brakiem towarzystwa matki. Ta kobieta doprowadzała mnie do szału samą sobą. Obejrzałam durną operę mydlaną, która do złudzenia przypominała moje życie i nie wyłączając telewizora wymknęłam się do sypialni, aby matka nic nie słyszała. Na górze doprowadziłam się do porządku, choć włożyłam dres, a twarzy nawet nie musnęłam makijażem. Pora postraszyć ludzi.

   Szczęśliwa, że uniknęłam konfrontacji z tą piekielną kobietą, wyszłam z domu i z ulgą odetchnęłam świeżym powietrzem. Ruszyłam przez elegancką niczym Islandzkie Bel Air dzielnicę, mijając równo przystrzyżone trawniki, kryte baseny i inne oznaki dostatniego życia.
   Opuszczając tę snobistyczną dzielnicę wreszcie poczułam klimat miasta, za jakim tęskniłam. Mój rodzinny Reyjkavík budził ciekawość. Ani nie przytłaczał, ani nie porywał, choć nawet po takim czasie poza wyspą czułam się w nim, jak w domu. Przyjazne odczucia potęgowała kameralność miasta, spokój, brak tłumów i niewielkie rozmiary wszystkiego, co mnie otaczało. Wychowałam się tu i choć znałam każdy zakątek stolicy, to z tęsknoty miałam zamiar rozejrzeć się po mieście. 

   Ruszyłam wolno chodnikiem, mijając zwykłych ludzi, od których nie różniłam się w tej chwili zupełnie. Na ulicach nigdy nie było wielkich tłumów, a dzisiejszy dzień nie był wyjątkiem. Pogoda dopisywała, choć przy silniejszym podmuchu wiatru dotykał mnie chłód, dlatego bardziej naciągnęłam rękawy bluzy. Minęłam kilka bardziej lub mniej znajomych twarzy, jednak nikt nie zaszczycił mnie uśmiechem. Nikt. To, co malowało się na ich twarzach w chwili, gdy mnie ujrzeli, bardziej przypominało wstręt. 
   Ech, nic się nie zmieniło. 

   Skręciłam w wąską uliczkę, doskonale pamiętając, że to gdzieś tutaj sprzedawano przepyszne pretzle. Mijałam kolejno sklepy, których witryny zachęcały do wizyty, ulicznych sprzedawców, nawołujących potencjalnych klientów i pozostałych przechodniów. Szczęście, które dosłownie wrzało w całym moim ciele, wypłynęło na twarz i kroczyłam ulicą z ogromnym uśmiechem na ustach. Zatrzymałam się przy stoisku z pretzlami i  kupiłam największy z nich, za co sprzedawca nagrodził mnie uśmiechem. 
   Dotarłam wreszcie do najbliższego parku, gdyż naszła mnie ochota na spacer wśród drzew. Dawniej, jeszcze przed moją przeprowadzką do Sydney, przychodziłam do owego parku bardzo często. Kiedy tylko pogoda dopisywała zbierałam znajomych i przychodziliśmy tutaj, aby posiedzieć na trawie, dotlenić się, porozmawiać. W tej chwili potrzebowałam chwili do namysłu, zwłaszcza, że Pan Atlantis po raz kolejny zagościł w moich myślach. 

   Wpadłam, przyznaję się. Nigdy wcześniej nie robiłam takich rzeczy, nie całowałam się z facetem, którego poznałam na tej samej imprezie. Ale on był taki czarujący, taki doskonały, rozumiał mnie jak nikt. Sprawiał wrażenie jakby był inny niż wszyscy faceci, którzy do tej pory pojawili się w moim życiu. Blaise był idealny... 
    Najchętniej w tamtym momencie dałabym się ponieść emocjom, jednak wiedziałam, że nie mogę. Zaczęłoby się pięknie, jednak skończyło tragicznie. On był dobrym człowiekiem, zbyt dobrym na to, aby zniszczyć mu życie moją obecnością. I choć bardzo chciałam, musiałam trzymać go na dystans. 

   - Ty! - usłyszałam głos kobiety, który wyrwał mnie z przemyśleń. - Ty potworze! Wróciłaś! - Głos wydał mi się dziwnie znajomy, jednak przez chwilę nie potrafiłam dopasować go do odpowiedniej osoby.

   O nie.
   Wiedziałam do kogo należał. 
   Odwracałam się powoli, czując ogromny strach przed osobą, która stała za mną. W momencie, gdy ją zobaczyłam, zalała mnie fala wspomnień.

   - Sonja, kochanie, na jakie studia zamierzasz pójść? - zwróciła się do mnie pani Kagan. 

   - Ależ mamo, daj jej spokój. Mamy dopiero szesnaście lat, jest jeszcze dużo czasu - odezwał się Abel, broniąc mnie przed odpowiedzią. 

   - Och, nonsens. Oboje powinniście już zacząć nad tym myśleć. Zanim się obejrzycie skończycie szkołę i przyjdzie czas na podejmowanie dorosłych decyzji - oburzyła się matka chłopaka.  

   - Przyjdzie na to czas - odpowiedziałam, lekko speszona. 

   Był to dzień, w którym miałam poznać mamę mojego ukochanego. Uważałam to za ogromne wyzwanie, ponieważ z całego serca zależało mi na tym, aby kobieta mnie polubiła. W końcu wiązałam z jej synem plany na przyszłość.  

   - P... proszę pani - zupełnie nie wiedziałam jak się zachować. Stałam jak wryta i starałam się znaleźć jakieś racjonalne wyjście. Ona natomiast krzyczała dalej. 

   - Nikt cię tu nie chce! Wynoś się do diabła! Ty i twoja przeklęta rodzina! 

   Zauważyłam, że kilka osób przechadzających się nieopodal zwróciło na nas uwagę. Większość z nich zwolniła kroku i nasłuchiwała jak kobieta na mnie wrzeszczy. Miała silny hebrajski akcent, a swoją postawą sprawiała wrażenie, jakby zaraz miała się na mnie rzucić. Po chwili zaczęła głośno wyklinać w swoim ojczystym języku. 
   Wyglądała jakby dostała jakiegoś ataku. Jej oczy, wlepione teraz we mnie, wyrażały wściekłość w najczystszej postaci, podobnie jak grymas na jej twarzy. Kilka żył na szyi i skroni pulsowało niebezpiecznie, grożąc eksplozją. Miotała rękami w moją stronę, jednak trzymała się na bezpieczną odległość, póki co. 
   Podbiegł do niej jakiś mężczyzna, na oko kilka lat starszy ode mnie i chwycił kobietę za ramiona. Ta zaczęła się wyrywać i pluć w moją stronę. Nie wiedziałam co mam robić, stałam jak sparaliżowana. Zebrało się jeszcze więcej gapiów, którzy z zainteresowaniem przyglądali się całej sytuacji. W duchu dziękowałam Bogu za to, że kobieta w tamtej chwili nie używała języka urzędowego i mało kto mógł zrozumieć co takiego krzyczała, choć z pewnością nie były to przyjemne rzeczy. 

   - Uciekaj stąd! - Krzyknął do mnie mężczyzna, gdy tracił panowanie nad miotającą się kobietą. - No już! - Dodał, gdy nadal się nie ruszałam. 
       Zawładnęła mną panika i czym prędzej popędziłam w stronę domu. Nigdy nie zdarzało mi się płakać, bo uważałam to za oznakę słabości, jednak tym razem nie potrafiłam powstrzymać łez. Biegłam ulicą, taka brzydka, zapłakana i bezradna. Potrzebowałam przy sobie Malcolma i to możliwie jak najszybciej. 
   Zapłakana wparowałam do budynku, nie dbając o zamknięcie drzwi frontowych, czy reakcję matki, która chyba czekała na mój powrót. Wbiegłam na górę, trzasnęłam drzwiami sypialni i zamknęłam je na klucz. Byłam roztrzęsiona i za wszelką cenę chciałam zostać sama, by dojść do siebie. Łzy nadal leciały po moich policzkach i już sama nie wiedziałam, czy je tamować, czy pozwolić im swobodnie płynąć. 
   Nakryłam się kołdrą pod samą brodę i przyłożyłam twarz do poduszki. Wydostałam telefon z kieszeni spodni i wybrałam numer brata, bo w tamtym momencie nie wiedziałam co innego mogę zrobić. 

*

   Restauracja, którą wybrała moja matka była do przewidzenia - pretensjonalna i nudna. 
   Powitał nas kelner, który potwierdził rezerwację matki, odebrał nasze płaszcze i kłaniając się nisko, poprowadził do stolika. Zasiadłyśmy naprzeciw siebie, a ja natychmiast wzięłam do ręki lampkę wina, którą wychyliłam jednym duszkiem. Nie zniosłabym wieczoru z tą kobietą na trzeźwo. Matka zamówiła coś z karty dań, którą znała na pamięć, a ja wyrwałam zaskoczonemu kelnerowi butelkę alkoholu z rąk i polałam sobie do pełna. Posłałam mu pełne gniewu spojrzenie, na co ten natychmiast odszedł. Nie dbałam o reakcję matki, która skarciła mnie pod nosem. Niech się pieprzy. 

   - Stało się dziś coś złego, prawda córeczko? - spytała, gdy wypiłam już pól butelki wina, a usta miałam pełne steku z parmezanem. Zdziwiło mnie jej pytanie, jednak wiedziałam, że na ten jedyny temat lepiej być z nią szczera. 

   - Um, tak - odparłam, gdy wreszcie byłam w stanie mówić. - Napadła mnie jego matka. 

   - Abla?

   - Owszem.

   - Cholera jasna. 

   - Zaczęła się wydzierać na cały głos, krzyczała straszne rzeczy o mnie i naszej rodzinie. 

   - Ty głupia dziewczyno - odezwała się matka, zupełnie mnie zaskakując. Coś w jej twarzy się zmieniło. Jej naturalny łagodny, lekko zatroskany wyraz zmienił się momentalnie, jakbym zmieniała kanały pilotem. W oczach zapłonął gniew, a usta wykrzywił grymas wściekłości. Wiedziałam, że zaczęłam jedyny temat, który ją drażni. 
   Nie byłam w stanie wydusić słowa, a ona kontynuowała. 

   - Ile razy mówiłam ci, że masz unikać tamtych ludzi? Sprawa jest przedawniona, ale dla własnego bezpieczeństwa lepiej trzymaj się od nich z daleka. Jeśli wpakujesz się w jakieś kłopoty, spędzisz następny rok w odosobnieniu, tak jak kiedyś!

   Po raz pierwszy od kilku lat wyczułam groźbę w jej głosie. Zupełnie zbiło mnie to z tropu i w tamtej chwili nie wiedziałam, czy przyjąć postawę wojowniczki i zacząć się z nią wykłucać, czy ulec i w ciszy słuchać jej kazania. 
   Nie miałam w tamtej chwili siły z nią dyskutować, więc słuchałam co ma do powiedzenia, jednocześnie jedząc stek. Był naprawdę przepyszny. 

   - Taka jesteś wygadana? Proszę bardzo, Księżna Sonja od spraw beznadziejnych. Wszystko spieprzy się przez ciebie. 

   - Daj mi spokój, do diabła. Nie mam wychodzić z domu, bo ktoś może pociągnąć nas do odpowiedzialności? Po tylu latach? Pomyśl logicznie. Za tydzień zniknę i to przeklęte miasto nie zobaczy mnie przez kilka następnych lat.

   Do końca wieczoru nie poruszyłyśmy już tego tematu. Dokończyłam butelkę wina i zamówiłam kolejną, ignorując posępne spojrzenia matki. Miałam gdzieś jej zdanie, a po dzisiejszych wydarzeniach naprawdę potrzebowałam alkoholu. Na całe szczęście Malcolm miał zjawić się już następnego dnia, więc mój humor nie był zupełnie paskudny.
   Wyszłam z lokalu wstawiona i chwiejnym krokiem ruszyłam w stronę domu, próbując odpalić papierosa. Matka wołała mnie, że mam natychmiast wracać i wsiąść z nią do taksówki, ale nie słuchałam jej. Wolałam wrócić do domu sama, korzystając z okazji na skupienie myśli na Panu Atlantis.

*

   - Z łaski swojej otwórz te cholerne drzwi!

   Wrzasnęłam do matki, gdy ktoś od kilku minut się do nich dobijał. Nie otrzymałam odpowiedzi od rodzicielki, więc jeszcze bardziej zdenerwowana zeszłam na dół z kotem w ramionach. Nie wiedziałam dlaczego Malcolm po prostru nie wejdzie, w końcu miał do tego pełne prawo.

   - Malcolm, no właź! - Wydarłam się do brata, jednak odpowiedziała mi cisza.

   Podeszłam do mosiężnej konstrukcji i z grymasem zniecierpliwienia na twarzy, szarpnęłam za klamkę.
   O cholera.

   - Co prawda nie jestem Malcolmem, ale chętnie wejdę - powiedział i uśmiechnął się szeroko. - Dlaczego nie odezwałaś się słowem? Przecież od tygodnia masz mój numer. 

   Byłam tak zaskoczona widokiem bruneta, że nie bardzo wiedziałam jak się zachować. Cholera jasna!

   - Um... Cześć, Blaise.

   Ugh, dlaczego akurat w takiej chwili wyglądałam fatalnie?

(Rozdział niesprawdzony, gif tymczasowy) Przepraszam za taką zwłokę, ale w weekend wyleciało mi z głowy, że miałam dokończyć rozdział, a potem zaczął się ten okropny tydzień... ech, katastrofa. Mam już dosyć szkółki, a to dopiero drugi tydzień. Btw jak tam u Was? Ciężko? A, no i w najbliższym czasie wygląd bloga ulegnie zmianie, podobnie jak postać do roli głównej bohaterki. To znaczy taki mam plan. Czekam na Wasze opinie. Buziaki, Leah

 Rozdział 7 - min. 35 komentarzy!!