05. Mommie Dearest

For Kylie 

(dziękuję za wszystko, kochanie!!)

   Wizytę u rodzicielki poprzedzał czterogodzinny lot do Perth i późniejszy dziewiętnastogodzinny do Reykjavíku z dwiema przesiadkami. Po raz pierwszy nie trafiłam na dzieciaka, który siedziałby za mną i kopał w fotel, jednak był to jedyny optymistyczny akcent mojej podróży.
   Byłam zmęczona i zirytowana faktem, że zobaczę matkę. Trudny charakter odziedziczyłam po niej, jednak ona, jako kobieta w średnim wieku potrafiła nad sobą panować. Ja nie bardzo. Nie wyobrażałam sobie spotkania z nią po kilku miesiącach absolutnej ciszy i trochę się tego bałam.
   Gdy wreszcie opuściłam samolot, byłam już na ojczystej ziemi. Październik był najspokojniejszym miesiącem w Islandii. Lato dobiegało końca i powoli rozpoczynała się zima, a wyspa tkwiła jakby w zawieszeniu, między tymi dwiema porami roku.
   Zdjęłam ostatnią dużą walizkę z wyciągu i ruszyłam do wyjścia z lotniska. Założyłam na nos okulary przeciwsłoneczne, chcąc jak najbardziej wtopić się w tłum, co nie było łatwe w towarzystwie trzech różowych walizek i transportera na kota, który teraz miauczał przeraźliwie. Kot miauczał, nie transporter.


   Wyszłam na zewnątrz i zobaczyłam ją momentalnie, choć wyglądem nie specjalnie wyróżniała się od pozostałych ludzi na parkingu. Anja Jónsdóttir, moja droga matka, już na mnie czekała. Wyglądała tak samo jak przed sześcioma miesiącami, no, może trochę schudła.
   Wyglądała młodo jak na swój wiek. Jej twarz tylko w kilku miejscach była nakreślona zmarszczkami, choć gdyby nałożyła makijaż i bardziej o siebie zadbała, wyglądałaby jeszcze lepiej. Urodę odziedziczyłam wraz z paskudnym charakterem po niej, więc nie mogłam powiedzieć, że była brzydka. Gdybym darzyła ją większym szacunkiem może nawet przyznałabym, że w jej wieku chciałabym być jej sobowtórem, ale po co.
   Była naturalną brunetką, podobnie jak ja, choć ja od lat rozjaśniałam włosy na jasny blond. Chciałam jak najbardziej uciec od podobieństwa między nami, co niestety było niewykonalne, gdyż ta poszła w moje ślady i również zmieniła kolor włosów. 
   Jej szare oczy, identyczne do moich, śledziły mnie z miłością, gdy podeszłam bliżej. Uśmiechnęła się, jednak jej twarz wykrzywiał grymas bólu.

   - Witaj, matko - odezwałam się pierwsza. Błagam, oszczędźmy sobie te wszystkie formy grzecznościowe i odwieź mnie do domu, żebym mogła zamknąć się w pokoju z dala od ciebie.

   - Sonja! - Mój Boże, ona do mnie podchodzi. - Córeczko, bardzo za tobą tęskniłam! Chodź tutaj! - W tej chwili zrobiła coś okropnego. Przytuliła mnie. Zarzuciła mi ręce na szyję i przyciągnęła do siebie. A ja stałam niewzruszona i czekałam, aż łaskawie się odsunie. 

   - Pomóż mi z walizkami - rzuciłam tylko, gdy wreszcie zwiększyła dystans między nami. Matka jak na zawołanie chwyciła największy bagaż i umieściła go w bagażnika samochodu. Dwa pozostałe postawiła na tylnych siedzeniach, zmuszając mnie w ten sposób, abym zajęła miejsce od strony pasażera.

   Sfrustrowana okrążyłam samochód i usiadłam na miejscu obok niej, stawiając torbę z kotem na kolanach. Matka wyjechała tyłem z parkingu i włączyła się do ruchu ulicznego, a ja czułam ciężar jej niezliczonych pytań, które wisiały w powietrzu. Z opanowaniem czekałam, aż rozpocznie ostrzał. 

   - Jak minął lot? - Do diabła!

   - W porządku. Jestem zmęczona, jedźmy do domu - przyjęłam ton nie-zadzieraj-ze-mną i oparłam głowę o szybę. Za oknem inne samochody, domy i drzewa zlewały się w jedną całość, gdy mijałyśmy je w szaleńczym tempie. Matka stale zerkała w moją stronę, jakby czekała, aż dobrowolnie się odezwę. Nie miała na co liczyć. 

   - Tak dawno się nie widziałyśmy. Mam już plany na kilka najbliższych dni, abyśmy spędziły trochę czasu tylko we dwie. Jak to dziewczyny! - O, litości. 

   - Już mówiłam, dzisiaj nie mam ochoty. Jestem padnięta. A z tym wspólnym spędzaniem czasu spóźniłaś się jakieś dziesięć lat, wtedy może by mnie to ucieszyło - czułam jak po moich słowach kuli się w sobie. Punkt dla mnie.

   - Sonja, kochanie. Nie traktuj mnie tak - jej głos był opanowany i łagodny, jednak czułam, że jest o krok od załamania.  

   - To znaczy jak? - Podniosłam głos i dałam upust zmęczeniu. Nie zwracałam uwagi na jej żałośnie smutną minę. - Mam gdzieś co czujesz! Nasza rodzina to pieprzona iluzja, a ty na siłę starasz się odbudować więź, której nigdy nie było! Okłamujesz samą siebie, po co to wszystko? Ciesz się, że w ogóle przyjechałam, bo po dziesięciu minutach w twoim towarzystwie, zastanawiam się jak ty samą siebie znosisz! A teraz, do cholery, daj mi spokój, bo jestem zmęczona pieprzoną podróżą!

   Do końca trasy nie odezwała się do mnie ani słowem, a i jak nie chciałam dołować jej bardziej. Wróć. Chciałam, byłam po prostu zmęczona, bo czułam, że jet lag dawał o sobie znać. Miałam świadomość tego, że w pewien sposób ją krzywdziłam. Jednak to, w jaki sposób podchodziła do sprawy, jak pozwalała sobą pomiatać, działało na mnie niczym płachta na byka.
   Po kilkuminutowej podróży, która była dla mnie prawdziwą męczarnią, ponad dachami innych domostw, wyłonił się mój rodzinny dom. Ulica, przy której się wychowałam uchodziła za spokojną, drogą i mało islandzką. W odróżnieniu od innych dzielnic, w których ciasno ściśnięte obok siebie domy malowano na przeróżne barwy, przy tej każdy dom miał własną przestrzeń i raczej nie wyróżniał się kolorem.
   Wjechałyśmy na żwirowy podjazd rezydencji. Biały budynek stał na wzniesieniu, był ogromny, otoczony równo przyciętym żywopłotem. Miał dwa poziomy i przypominał bardziej dworek lub pałac, niż dom jednorodzinny. Zbudowany w całości w stylu klasycystycznym, z trzema obszernymi kolumnami, utrzymującymi balkon w wysuniętej środkowej części, ozdobionej portykiem. Ściany ozdobiono mnóstwem ogromnych, pionowych okien, jednak prócz tego zdobnictwo budynku zastosowano oszczędnie. Przed domem rozciągał się kilkumetrowy fragment trawnika, który z obu stron otaczał chodnik, prowadzący do wejścia. Wysokie, betonowe donice stały po obu stronach schodów prowadzących do mosiężnych drzwi frontowych.

   Wtargałam największą walizkę na schody i stanęłam przed wejściem. Wlepiłam wzrok w drzwi i gdy matka otworzyła je, chwilę zastanawiałam się, czy przekroczyć próg tego królestwa kłamstw. W rezultacie wmaszerowałam do przestronnego, jasno oświetlonego holu i przystanęłam, aby dokładniej przyjrzeć się wnętrzu. Jelly Bean, którego uwolniłam z transportera, dumnie wkroczył za mną i dosłownie miauknął z wrażenia.
   Łał.
   Choć żywiłam ogromną niechęć do matki, musiałam przyznać przed samą sobą, że potrafiła zadbać o ten dom. Parkiety lśniły, świeże kwiaty stały na każdym stoliku, a schody prowadzące na górę wyglądały jak wyjęte z telenoweli. Cały ten dom wyglądał jak wyjęty z telenoweli. Nie wiedziałam, czy wynajęła kogoś do opieki nad rezydencją, ale dom prezentował się bez zarzutu. 
   Matka wyłoniła się zza moich pleców, ciągnąc za sobą dwie pozostałe walizki. Zamknęła drzwi frontowe i uśmiechnęła się do mnie, czego, oczywiście, nie odwzajemniłam. Nadal gapiłam się na kryształowe żyrandole, wiszące pod sufitem.

   - Podoba ci się? 

   - Dom jest wspaniały. Wygląda znacznie lepiej niż go zapamiętałam - powiedziałam z minimalną dawką podziwu w głosie. 

   - Przeszedł wiele zmian. Renowację elewacji budynku, wymianę podłóg oraz gruntowny remont kilku pokoi. Tylko dom mi pozostał, więc powinnam o niego dbać. 

   - Może gdybyś dbała o rodzinę gdy miałaś na to czas, teraz nie byłabyś całkiem sama. - Tej kąśliwej uwagi nie mogłam zachować dla siebie. Matka spojrzała na mnie udręczona i spuściła głowę.

   - Twoja sypialnia nadal jest w tym samym miejscu. Zanieś tam swoje rzeczy, rozpakuj się, a potem jeśli zechcesz, zejdź na herbatę. Będę w jadalni - powiedziała, po czym ruszyła korytarzem do kuchni. 

   - Gdzie jest twój pies? 

   - W hoteliku. Pomyślałam o twoim kocie. - Chociaż coś. 

   Gdy tylko się oddaliła, zaczęłam wnosić po schodach kolejno wszystkie walizki. Weszłam do pokoju, który był moją sypialnią od siódmego roku życia i rozejrzałam się dookoła. Przestrzeń była ogromna i prezentowała się wspaniale. Przed dwa duże okna do środka wpadało mnóstwo słońca, które odbijało się od jasnych ścian. W wazonie na stoliku nocnym czekały świeże kwiaty, a łóżko z baldachimem było starannie posłane i zasypane stosem poduszek. Koronki, satyna, wielki kryształowy żyrandol. 
   Ojej. Sypialnia miała klasę i chętnie w niej pomieszkam.

   Jednak tylko wygląd domu był plusem. Atmosfera, który w nim panowała przesiąknięta była trucizną. Egoizm, kłamstwa, tajemnice. Nic nie było w stanie ich stąd wyplenić. 
   Dla większości osób dom rodzinny to swego rodzaju bezpieczna przystań. To tutaj przynoszą swoje radości i smutki, tu w atmosferze pełnej akceptacji, otoczone miłością rodziców i przywiązaniem czworonożnych wychowanków, czują się całkowicie bezpiecznie. Ja w moim rodzinnym domu czułam się jak księżniczka zamknięta w wieży, bo mój pałac był pełen kłamstw, kłótni, zdrad i zakazów.
   Nie wiedziałam, czy zdołam się z tym uporać, bo po takim czasie bezstresowego życia w nowym otoczeniu w towarzystwie jedynie Malcolma i Jelly Bean'a bałam się, że zapomniałam jak to jest radzić sobie z problemami. Ale nie chciałam pokazać nikomu, że może istnieć coś, z czym sobie nie poradzę.

   Nie miałam też zamiaru spędzać wieczoru w towarzystwie matki i jej sztucznych uśmiechów. Chciałam jednak odbębnić swoje i nie musieć przejmować się nią do końca pobytu, dlatego też kwadrans później zeszłam na dół. Zmusiłam Jelly Bean'a, aby mi towarzyszył i przez cały czas trzymałam kota w ramionach. Moja rodzicielka zajmowała miejsce przy stole w jadalni, w towarzystwie zastawy do herbaty, niczym prawdziwa Brytyjka. Tyle, że nie było siedemnastej, a w niej samej nie było nic brytyjskiego. 

   Wyglądała już znacznie gorzej niż ją zapamiętałam sprzed chwili. Związała włosy i założyła na siebie coś, co chyba miało być swetrem. Do tego ten skandynawski wzór, litości. 

   Spojrzała na mnie z ulgą, gdy pojawiłam się w pomieszczeniu i zajęłam miejsce za stołem, oczywiście, jak najdalej od niej. Wypuściłam kota ze stalowego uścisku, na co ten zamruczał w podzięce. 

   - Dwie kostki cukru? - Spytała, choć doskonale znała odpowiedź. 

   - Nic się nie zmieniło. 

   Spojrzałam na elegancki zegar ścienny. Wskazywał godzinę osiemnastą czterdzieści, co świadczyło o tym, że w Sydney jest aktualnie przed piątą rano następnego dnia. Wiedziałam, że jeżeli teraz położę się spać, trudno będzie mi przystosować się do strefy czasowej, więc postanowiłam przemęczyć się kilka godzin i położyć dopiero późnym wieczorem. 

   Matka przysunęła w moja stronę gotową herbatę w porcelanie. Przez chwilę obawiałam się, że skoro tak chętnie się nią ze mną dzieli, na pewno dodała tam czegoś. Niczym w książce o kuzynce Racheli. 

   Wpatrywałam się w parujący napój wystarczająco długo, abym przykuła jej uwagę.

   - Spokojnie, niczego tam nie ma - zażartowała, widząc jak uważnie przyglądam się filiżance. 

   - Wiem - odrzekłam. - Gdybyś mnie otruła, świat znienawidziłby cię jeszcze bardziej. 

   Mina zrzedła jej już zupełnie. Uśmiechnęłam się niewinnie, upijając solidny łyk gorącego napoju, a przy tym niemiłosiernie parząc język. 

   - Cholera! - Zaklęłam, energicznie odpychając od siebie filiżankę. - Do diabła z twoją herbatą. 

   Jak błyskawica wstałam od stołu i nawet nie zasuwając za sobą krzesła, popędziłam na górę. Byłam wściekła na matkę i jej pieprzoną herbatę. Biały pers jak na zawołanie popędził za mną. 

   Już w sypialni położyłam się na wielkim łożu i wykonałam telefon do Claudiusa, licząc na wsparcie. Otyły jak zwykle wygłosił pokrzepiającą mowę i gdy wreszcie nadeszła pora snu, padnięta i wtulona w kota zasnęłam, mając w głowie jego słowa. Jesteś najwspanialsza. Nikt, ani nic nie jest w stanie Cię złamać. 

Witajcie, aniołki. Rozdział (niesprawdzony) długi i wyjątkowo monotonny, choć początkowo miałam na niego nieco inny pomysł. Stwierdziłam, że jakąś akcję umieszczę w kolejnym, który pojawi się pewnie w ten weekend/następny. Cieszę się, że postać Blaisa tak Wam się spodobała i przepraszam, że dziś nie ma go wcale. Chciałam dziś skupić się na relacjach głównej bohaterki z matką, bo wiąże się z tym kluczowy wątek. (ale muszę przyznać, że w życiu nie byłam tak niezadowolona z rozdziału) Buziaki, Leah

Rozdział 6 - min. 40 komentarzy!!