04. Atlantis. Blaise Atlantis.

   Dotrzymując obietnicy złożonej bratu, w sobotnie popołudnie zadzwoniłam do matki. 

   - Sonja. - Moja rodzicielka odebrała już po pierwszym sygnale. Wyraźna nuta tęsknoty i troski w jej głosie przyprawiła mnie o mdłości. Żenada.

   - Witaj, matko.

   - Co u ciebie dziecko? Dlaczego się nie odzywasz, nie dzwonisz, nie odpisujesz? Martwiłam się. Jak ci się układa?

   - Uwierz, byłam zajęta. Dzwonię tylko na chwilę, aby poinformować cię, że złożę ci kilkudniową wizytę w przyszłym tygodniu. Chciałabym, abyś odebrała mnie z lotniska.

   - Kochanie, to wspaniale!

   - Dobrze - odpowiedziałam zniecierpliwiona. - Ale nie myśl sobie, że robię to dla ciebie. Podziękuj Malcolmowi, który mnie o to poprosił. Z resztą on przyleci kilka dni po mnie, abyśmy czasem się nie pozabijały, droga matko.

   - Nie mogę się doczekać twojego przyjazdu, córeczko!

   - Niestety nie mogę powiedzieć tego samego. - Rozłączyłam się, czując znużenie przez rozmowę z matką. Czy byłam dla niej niemiła? Niewdzięczna za to, że mnie urodziła i wychowała? Absolutnie tak nie uważałam.

   Podobno wszyscy dostajemy w życiu to, na co zasłużymy. Moja matka zasłużyła na to, co spotkało ją ze strony męża i własnych dzieci. Jej zobojętniałe podejście do bliskich i udawanie zmęczenia małżeństwem w rezultacie przyniosły efekty odwrotne do zamierzonych. Mój ojciec, zamiast zacząć bardziej doceniać żonę, odszedł do dużo młodszej i sprawniejszej w łóżku dziewczyny.
   A dzieci? Opuściły rodzinne gniazdko, w obawie, że skończą jak własna matka. W ciągłej depresji, wymyślając sobie piętrzące się problemy. Bo po co się dołować, skoro można odciąć się od tego syfu i przy okazji nieco się usamodzielnić. Oczywiście mowa tutaj o Malcolmie, nie o mnie.
   Ale my nie zasłużyliśmy na takich rodziców. To, co nas spotkało, było pieprzonym żartem ze strony losu.
   Fakt, że nie widziałam matki od tak dawna wprawiał mnie w błogą radość. Przyzwyczaiłam się do braku jej obecności i wręcz irytowała mnie myśl, że będę musiała przetrwać tydzień w jej towarzystwie. Dziewiętnastogodzinny lot samolotem będzie najprzyjemniejszą rzeczą związaną z odwiedzinami matki.

   Robiłam to tylko ze względu na prośbę brata, który z własnej woli chciał utrzymywać kontakty z obojgiem rodziców. On twierdził, że należy im się szacunek, a ja? Ja za dużo przeżyłam, żeby przejmować się innymi.

   Tego samego dnia wzięliśmy taksówkę i przed dwudziestą dotarliśmy do eleganckiego wieżowca w dzielnicy Bondi Junction, gdzie znajdował się apartament Montany. Cieszyłam się, że zobaczę się z nim jeszcze przed samobójczym wylotem do ojczyzny. Wiedziałam, że w nim odnajdę wsparcie jakiego było mi trzeba, choć mieliśmy odmienne poglądy na niektóre sprawy.
   Malcolm trzymał mnie pod ramię, kiedy przechodziliśmy przez portiernię i również wtedy, gdy chwilę później wjeżdżaliśmy prywatną windą do penthouse'a na szczycie wieżowca. Przepełniała mnie radość wywołana perspektywą spędzenia wieczoru wśród znajomych. Celia i Miranda również miały się pojawić, podobnie jak Sheila z Joshem.
   Drzwi windy otworzyły się prosto na marmurowy hol jego apartamentu. Dom Claudiusa mogłabym porównać do jego właściciela - przyjazny i ogromny. Jego prywatna przestrzeń była ciepła i wystawna, zastawiona antykami i dziełami sztuki, ze wspaniałymi dywanami na błyszczących parkietach. Gdy przeszliśmy przez hol do przestronnego salonu, rzuciły mi się w oczy znajome twarze oraz kilka obcych osób.
   Claudius stał w małej grupie mężczyzn, z uśmiechem trzymając szklankę whisky w pulchnej dłoni. Gdy nas ujrzał, przeprosił towarzystwo i skierował się w naszą stronę.

   - Malcolm! Sonja, dzidziusiu, chodź do mnie! - Otyły podszedł do mnie tanecznym krokiem, a na mojej twarzy natychmiast zakwitł szeroki uśmiech. Zdziwiłam się, widząc go w normalnych ubraniach. Miał na sobie spodnie od dresu i czarną bluzę z wizerunkami bohaterów Looney Toons Show, w której wyglądał przeuroczo.
   Przywitał się z Malcolmem wymieniając męski uścisk, a gdy przyszła kolej na mnie, ucałował w oba policzki i mocno uścisnął, odbierając na chwilę oddech.

   - Cieszę się, że już jesteście. Czujcie się jak u siebie, rozgośćcie się i pijcie do dna. - Gestem potężnej ręki zaprosił nas do przestronnego salonu, pełnego ludzi. Malcolm natychmiast wypatrzył Mirandę i posyłając mi niewinny uśmiech, ruszył w stronę dziewczyny.

   - Stęskniłam się za tobą mój drogi. Spodziewaj się moich codziennych telefonów w przyszłym tygodniu. Odwiedzam matkę.

   - Dzwoń, kiedy tylko chcesz. Wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć - powiedział, posyłając mi jeden ze swoich claudius-słodziak uśmiechów. Poprowadził mnie do kuchni, trzymając dłoń na moim krzyżu i wlał whisky do potężnej, wysokiej szklanki.

    - Co jest nie tak z twoją mamą? Chodzi o nią, czy już zapomniałaś ojczystego języka i boisz się wyjazdu?

   - Powiedzmy, że do rodziny mam taki sam stosunek jak do wszystkiego innego. - Upiłam łyk whisky i skrzywiłam się w reakcji na zbyt gorzki trunek. Montana tylko pokręcił głową i uśmiechnął się zrezygnowany.

   - Oj, dzidziusiu. Czeka nas dużo pracy nad twoją głową. Chcę ci kogoś przedstawić. - O nie. - Co ty na to? - Spytał, zauważywszy moją reakcję. Przewróciłam oczami, ale kiwnęłam twierdząco głową.

   Udaliśmy się do salonu i podeszliśmy do grupki roześmianych osób. Szybko przesunęłam wzrokiem po każdej z nich, aby wiedzieć z kim mam do czynienia. Gej. Cwaniaczek. Ważniak. Bliźniaczki. Kolejny gej. I... młody bóg.

   O. Kurwa.
   Nie, damie nie wypada przeklinać.
   O psia kość!

   Reagując czysto instynktownie, otworzyłam usta i wlepiłam w niego wzrok. Kiedy odwzajemnił moje spojrzenie, jego twarz zmieniła się... W oczach pojawiły mu się wesołe płomyki. Byłam pochłonięta gapieniem się, zahipnotyzowana widokiem mężczyzny przede mną. Stał na przeciw mnie, wysoki i piękny. Opalona skóra, kasztanowe włosy, kilkudniowy zarost. Ojejku. I te oczy, intensywnie błękitne.
   Łał.
   Przystojniak wymienił z Claudiusem porozumiewawcze spojrzenie i odezwał się do mnie pierwszy. Stałam jak zahipnotyzowana, a on tymczasem wyciągnął do mnie rękę, ozdobioną drogim zegarkiem. Ujęłam ją, a w miejscach, gdzie były jego palce, poczułam przyjemne mrowienie.
 
   - Atlantis. Blaise Atlantis. Cieszę się, że mogę cię wreszcie poznać, Sonja. Claudius dużo mi o tobie opowiadał. - Wszystkie słowa wypowiadał z przejmującą swobodą, a jego wibrujący baryton działał na mnie hipnotyzująco. Zanim zdążyłam się odezwać, znalazł się tuż obok mnie i gestem ręki zaprowadził w głąb mieszkania. Podążyliśmy ramię w ramię z salonu na taras. Claudius nagrodził mnie, posyłając w powietrzu całusa, gdy spostrzegł, że towarzyszy mi jego przyjaciel.

   - A więc skąd znasz Claudiusa? - Spytałam, gdy byliśmy już na tarasie i muzyka nieco ucichła.

   - Szczerze mówiąc, już sam nie pamiętam jak się poznaliśmy. Przyjaźnimy się od wielu lat.

   - Pracujecie razem?

   - Taa, on pracuje dla mnie.Wróć. Dla mojej siostry.

   - Atlantis Empire? Aa, teraz wszystko rozumiem. Wielka firma - powiedziałam z uznaniem i wzniosłam szklankę z alkoholem w górę, jak do toastu.

   - Nie chwaląc się. - Uśmiechnął się, tym razem skromnie. Właściwie odkąd się poznaliśmy, ciągle się uśmiechał. Bardzo mu to pasowało. Dodatkowo kiedy coś mówił gestykulował lub przestępował z nogi na nogę, przez co czułam jakbym rozmawiała z nadpobudliwym nastolatkiem.

   Zaczęliśmy rozmawiać o wszystkim, jakbyśmy znali się długi czas. Chwilę rozmawialiśmy na temat Claudiusa, potem Blaise opowiadał mi o pracy, wakacjach i cały czas był taki przystojny. Okazało się, że nie pali, jednak otwarcie powiedział, że nie będzie mu przeszkadzało, jeśli ja zapalę. Po godzinie dyskusji poszliśmy się napić. Nigdy wcześniej żaden drink nie smakował tak dobrze, jak w jego towarzystwie. Po północy alkohol szumiał mi w uszach i byłam znacznie weselsza. Malcolm ponownie zniknął gdzieś w towarzystwie Mirandy, a ja niestety zdawałam sobie sprawę, że poszli ochrzcić sypialnię Claudiusa.

   - Idziemy tańczyć?! - Blaise wydarł mi się do ucha, aby przekrzyczeć muzykę, gdy znowu byliśmy wśród innych.

   - Nie tańczę!

   - Coo?!

   - Nie tańczę!!

   - W takim razie pijemy!!

   Skinęłam głową i razem zabraliśmy się za kolejne shoty. Kiedy wyjęłam paczkę papierosów, wspólnie wyszliśmy na taras. Oparliśmy się o barierkę i w ciszy podziwialiśmy widok skąpanego w nocy mieście świateł.
   Staliśmy ramię w ramię, stale szczerząc się do siebie. Oparłam głowę na jego ramieniu i poczułam się niesłychanie dziwnie, jakbym robiła coś złego. Bo to było złe. Bardzo złe i do tego cholernie niebezpieczne. Ale byłam zbyt pijana, żeby się tym przejąć.
   Czułam narastające między nami napięcie. Intensywny magnetyzm, którym emanował, stawał się coraz bardziej odczuwalny. Miałam wrażenie, że ta wibrująca, niesłabnąca energia, która go otaczała, była niemal namacalna.
   Mężczyzna odwrócił się twarzą do mnie i mogliśmy spojrzeć sobie prosto w oczy. Z bliska był... urzekający. Znacznie bardziej niż z daleka.
   No i tak wspaniale pachniał!

   - Piękny widok, prawda? - Odezwał się Blaise. Z uśmiechem kiwnęłam głową, jednak gdy dojrzałam rozbawienie na jego młodej twarzy, zrozumiałam, że miał na myśli panoramę miasta. Cały czas patrząc mi w oczy, zbliżył twarz do mojej, tak blisko, że nasze oddechy się mieszały.

   - Jeśli chcesz, możesz mnie pocałować. W każdej chwili. - O. Mój. Boże. Tak!! Chcę!!

   - Mhm, dobrze wiedzieć. Może kiedyś wykorzystam tę szansę - uśmiechnęłam się niewinnie i spojrzałam ponad jego ramieniem.

   - Sprawiasz za dużo trudności. - Wiem. Schlebiasz mi. - Pocałuj mnie - powiedział ochryple. - Tylko o tyle proszę.

   Rozważając jego prośbę, oblizałam suche wargi. Blaise, lekko dysząc, nachylił się i zamknął usta na moich. Zaskoczyło mnie jak mięknie w dotyku były jego mocne wargi i jak stanowczo, a zarazem delikatnie naciskały na moje. Westchnęłam, lekko je rozchylając, a wtedy jego język wtargnął między nie i zanurzył się głębiej liżąc i smakując od środka. Jego pocałunek z każdą sekundą stawał się coraz bardziej śmiały. Zarzuciłam mu ręce na ramiona, a potem moje dłonie zanurzyły się w jego włosach. Chwyciłam te jedwabiste pasma, by przyciągnąć jego głowę jeszcze bliżej. Jęknęłam, na co on również wydał z siebie głośny pomruk, całując mnie jeszcze mocniej. Czułam szaleńcze bicie jego serca na moich piersiach i narastającą erekcję, która wbijała mi się w podbrzusze.
   Ojejku. Pragnęłam go. Tak jak on mnie.
   Jak bardzo fatalnie, że nie mogę na to pozwolić!
   Wstrząśnięta siłą własnej reakcji wyrwałam się z tego pocałunku, dysząc ciężko. Blaise rzucił się za mną, muskając wargami ucho i policzek. Wciągnął powietrze głęboko i trochę się odsunął.
   Oboje nadal dysząc, wybuchnęliśmy głośnym śmiechem i zaraz potem wróciliśmy do środka, sugerując się nawoływaniem Clausa, który pilnie musiał się z nami napić.

(Rozdział sprawdzę jutro) Witajcie, aniołki! Tym razem musieliście czekać na rozdział trochę dłużej (znowu), ale myślę, że się opłaciło. Sonja i Blaise nareszcie się poznali i obiecuję, że to będzie długa i intensywna znajomość, choć na razie więcej nie zdradzę. Wiem, spodziewaliście się pewnie, że poznają się w bardziej wyszukany sposób, blah, blah, blah, ale nie chciałam kombinować, bo na pewno jeszcze wielokrotnie Was zaskoczę. W ogóle w połowie września/na początku października chcę wystartować z drugą historią, dajcie znać co o tym sądzicie. Buziaki, Leah

ROZDZIAŁ 5 W ŚRODĘ (22.08) - MIN. 40 KOMENTARZY