03. Kwestia doświadczeń

   Wiele razy przechodziłam obok pięknego  miedziano-granitowego wieżowca, ale nigdy nie byłam w środku. Atlantis Empire zajmowało górne piętra budynku, reszta była wynajmowana przez kilka firm, które kojarzyłam. Zostałam pokierowana przez ochroniarza i udałam się windą na trzecie piętro, gdzie powinnam znaleźć Malcolma. Przyrządziłam jego ulubiony hummus, aby umilić mu trochę dzień.
   Drzwi windy otworzyły się i ruszyłam wprost, poszukując wzrokiem mojego brata. Nie byłam pewna, czy wysiadłam na odpowiednim piętrze, jednak moje obawy rozwiał obraz Malcolma siedzącego przy biurku w swoim boksie. Miał na nosie okulary do czytania i sprawiał wrażenie intensywnie nad czymś myślącego.
   Podeszłam, manifestując swoją obecność pojemnikiem z pastą, warzywami i pitą, który położyłam obok niego. Spojrzał na mnie i podniósł się natychmiast, tuląc do siebie.

   - Co ty tutaj robisz?

   - Umilam twój dzień - powiedziałam z uśmiechem.

   Spojrzał na pudełko, które zostawiłam na biurku i jego uśmiech poszerzył się jeszcze bardziej. - Dziękuję, jesteś kochana. Mam dzisiaj mnóstwo pracy i nie dałbym rady wyrwać się na lunch. Ale teraz mi przykro, bo fatygowałaś się przez pół miasta, żebyśmy zjedli coś razem, a ja tonę w papierach.

   - Nie martw się tym. Jutro też wpadnę w porze lunchu i gdzieś wyskoczymy. A teraz ty zajmij się pracą, a ja wracam do domu. Muszę jeszcze wstąpić po nową obróżkę dla Jelly Bean'a. Tym razem zamówiłam mu taką w kolorze mroźnego błękitu i jestem pewna, że będzie wyglądał w niej absolutnie uroczo!

   - Z pewnością. Wyślij mi potem zdjęcie.

   - Pewnie słodziaku.

   Brat ucałował mnie w oba policzki i wrócił do pracy. Ja skierowałam się z powrotem do windy i zjechałam na sam dół. Będąc już w sali recepcyjnej usłyszałam znajomy głos i zobaczyłam potężną posturę Claudiusa zmierzającego w moją stronę. Jego promienny uśmiech i roześmiane oczy sprawiły, że ja też natychmiast się uśmiechnęłam. Otyły podszedł do mnie i uściskał, odbierając na chwilę oddech.

   - Sonja!

   - Jejku, bardzo miło cię znowu zobaczyć. Gdzie się wybierasz?

   - Idę na lunch, w końcu nie mogę siedzieć w biurze o pustym żołądku. A ty odwiedzałaś Malcolma?

   - Ta, jakoś nie mogłam dłużej siedzieć w domu. Mogę ci potowarzyszyć?

   - Jasne, tutaj niedaleko jest świetny fast food. No chyba, że nie jadasz śmieciowego żarcia i wolisz iść na sushi. Zamówię sobie wielką porcję i jakoś to przeżyję - mężczyzna zachichotał, łapiąc się za okrągły brzuch.

   - Fast food brzmi super.

   Ruszyliśmy wzdłuż chodnika. Po drodze Claus zabawiał mnie opowieściami o robieniu żartów kolegom z piętra, a potem nudził coś o projekcie, nad którym aktualnie pracował. Nie specjalnie mnie to obchodziło, gdyż nie rozumiałam większości słów, ale wysłuchałam go do samego końca.
   Był nudny, szary wtorek. Pochmurne niebo sprawiało wrażenie ociężałego i zwiastującego deszcz. Ulice wydawały się zaskakująco spokojne, choć jak zwykle pełne były przechodniów i samochodów stojących w zwykłym, ulicznym korku.
   Dotarcie do knajpy zajęło nam mniej niż dziesięć minut. Weszliśmy do sieciowego lokalu pełnego śmieciowego żarcia i otyłych rodaków w dresach. W porze lunchu niemal wszystkie stoliki były zajęte, więc ja popędziłam do jedynego wolnego miejsca pod ścianą, w czasie gdy Claus zdeklarował się zamówić jedzenie.

   - Nadal świetnie wspominam weekend - odparł Montana, gdy już opychaliśmy się burgerami. Uśmiechnęłam się na samo wspomnienie pijanych znajomych i drętwej Celii.

   Tamtego wieczoru został u nas na noc, jednak nie był jedyną osobą, którą przenocowaliśmy. Malcolm i Mira od razu po wyjeździe gości poszli do sypialni, a ja wraz z moim towarzyszem piłam whisky i nasłuchiwałam, aby móc wypominać im to przy każdej okazji. Na nasze nieszczęście niczego nie usłyszeliśmy, ale widok sypialni mojego brata z rana, mówił sam za siebie.
   Do białego rana siedzieliśmy we dwójkę w jadalni i rozmawialiśmy, śpiewaliśmy, opowiadaliśmy sobie historie z naszego życia. Przez jedną imprezę udało mi się dobrze poznać Clausa i śmiało mogłam powiedzieć, że nie żałowałam, bo był wspaniałą osobą z pięknym wnętrzem.

   - Oj tak. Bawiłam się wtedy jak nigdy. Musisz częściej wpadać, no i oczywiście zabrać kogoś ze sobą, o ile twoi znajomi dorównują tobie humorem.

   - Uwielbiam moich przyjaciół, jednak proszę cię, nikt nie dorównuje mi w niczym. Ale jestem pewien, że polubisz moich kumpli, zwłaszcza jednego...  - spojrzałam na niego wymownie, oczekując dalszej odpowiedzi. Mężczyzna jednak uśmiechnął się skromnie i wrócił do wsuwania wielkiego cheesburgera.

   - Um, ja raczej nie pakuję się w związki. Nie bardzo mi wolno.

   Nienawidziłam, gdy ktoś podstawiał mi pod nos kandydatów na potencjalnych partnerów. To zupełnie tak, jakby ktoś kupił dla ciebie pieska i zostawił pod drzwiami. Oczywiście, może by ci się spodobał, ale to nie byłoby to. Takich wyborów należy dokonywać samodzielnie.
   Nie wspominając już od tym, że od pięciu lat nikogo nie miałam i nigdy nikogo mieć nie będę. To zbyt niebezpieczne, dla mnie i otoczenia. Cudownie jest kogoś kochać, gdy druga osoba to odwzajemnia. Ale nie ma nic wspaniałego w obsesji, kiedy nie dostajesz miłości.

   - Jakie związki, to czysta zabawa.

   - Ech, do diabła z tymi uczuciami, czy nawet samym seksem. Przez te wszystkie lata dojrzewania i poznawania własnego wnętrza, nauczyłam się, że najważniejsze to kochać siebie. I tylko siebie.

   - Wybacz, ale to idiotyczne. - Claus upił łyk Coli, siorbiąc głośno napój przez słomkę.

   - Dlaczego? Ludzie pojawiają się i odchodzą, taka jest prawda. W życiu możesz liczyć tylko na siebie, bo inni mogą cię opuścić. Ja, choć los obdarzył mnie takim bratem, jakim jest Malcolm, oswajam się z myślą, że nawet on kiedyś mnie opuści, założy rodzinę, dom. I zostanę sama. Więc wolę przyzwyczajać się do tego już teraz.

   Zakończyłam mój szczery wywód z dumą. Uwielbiałam rozmawiać o sobie i o tym jakimi wartościami w życiu się kierowałam. Bardzo rzadko poznawałam nowych ludzi, bo nie przepadałam za tym. Trzymałam się kurczowo mojego comfort zone i nie zdradzałam za dużo o sobie. Jednak kiedy już poznawałam kogoś wartościowego, tak jak w tej chwili Claudiusa, chciałam aby wiedział jak najwięcej o moim toku myślenia i o tym co lubię w ludziach, a czego nie.
 
   Mój rozmówca popatrzył na mnie i skrzywił się. - Ktoś musiał zrobić ci w przeszłości coś okropnego, skoro tak surowo oceniasz ludzi i więzi między nimi.
 
   - To nie zawsze jest kwestia doświadczeń.

   - Owszem, jest. Każdy przeżył jakąś traumę, a cierpienie definiuje to, jacy jesteśmy. Chyba musimy częściej się widywać, żebyś zaufała komuś prócz samej sobie i może trochę zmieniła obecny tok myślenia. Zobaczysz, że Sonja nie jest jedyną osobą na którą możesz liczyć. - Puścił do mnie oczko i wziął ostatniego wielkiego kęsa kanapki.

   Jego słowa wprawiły mnie w krótką zadumę. Miał dużo racji, jednak wiedział o mnie za mało, aby sądzić, że źle myślę.

   - Zbieramy się? - spytałam, kończąc temat. Mój towarzysz skinął głową, wytarł usta serwetką  i razem opuściliśmy lokal.

   Dochodziła godzina trzynasta i ruch na ulicy nieco się uspokoił. Słońca nadal nie było widać, a ponura, ociężała atmosfera spowijała miasto. Oboje szliśmy wolno, w ciszy paląc papierosa. Dwadzieścia minut później żegnaliśmy się pod wieżowcem Atlantis Empire.

   - W weekend urządzam małe spotkanie dla znajomych. Obowiązkowo zjawiacie się tam razem z Malcolmem.

   - Jejku, wspaniale. Na pewno będziemy.

   Wymieniliśmy czuły uścisk, a Claudius złożył na moim policzku wielkiego, mokrego całusa. Wspólnie wybuchnęliśmy śmiechem i mężczyzna odszedł w stronę bramek, ledwie przeciskając się przez jedną z nich. Stałam w miejscu jeszcze chwilę, podziwiając majestatyczny budynek. Zadarłam głowę do góry, aby objąć wzrokiem całą wysokość. Wspaniały.
   W drodze do domu odwiedziłam sklep Poos In Boots z ubrankami dla kotów, aby odebrać nową obróżkę zamówioną dla mojego pupila. Jak zwykle obsłużyła mnie przemiła Nicole, która perfekcyjnie wykonała swoje zadanie.

   - Jelly Bean, patrz co mam!

   Nawoływałam go od progu, jednak zastałam dopiero siedzącego na parapecie w salonie. Uwielbiał obserwować świat, a mnie cieszył widok kota czekającego na mój powrót. Wzięłam go na ręce i przytuliłam czule. Wymieniłam jego starą obróżkę, na tę w kolorze mroźnego błękitu i postawiłam kota przed dużym lustrem w mojej sypialni, aby sam ocenił swój wygląd.
   Zwierzak zbliżył się do tafli, ostrożnie obserwując swojego bliźniaka w lustrze. Patrzył uważnie i, ech, przysięgam, że widziałam jak się do mnie uśmiechnął. Tak jak wcześniej obiecałam bratu, urządziłam kotu sesję zdjęciową i wysłałam wszystkie najlepsze ujęcia na numer Malcolma.

Słońca, wybaczcie mi, że rozdział jest średniawy i tak długo musieliście na niego czekać. Miałam dodać coś w środku tygodnia, ale ostatnio jestem jednym wielkim kłębkiem nerwów. Prawdopodobnie w tym tygodniu wyjeżdżam na kilka dni za granicę, więc nie będę miała możliwości pisania, jednak postaram się coś wymyślić i kolejny rozdział będzie normalnie za tydzień. Buziaki, Leah.

Rozdział 4 - min. 30 komentarzy