02. Tea Party

      Z ogromnym podekscytowaniem oczekiwałam na gości. Dochodziła godzina dziewiętnasta, o której mieli się zjawić, a ja biegałam dookoła stołu w jadalni, dopieszczając jego wygląd. Zaprosiłam  znajomych, aby wspólnie celebrować powrót mojego brata. Pragnęłam herbacianego przyjęcia, gdzie wszyscy założą luksusowe, ekstrawaganckie ubrania i będą się do siebie pretensjonalnie zwracać. Oczywiście pomysł nie przeszedł, ale następne starcie o temat imprezy wygram. Na pewno.

   Malcolm nie zszedł jeszcze na dół i wiedziałam, że ślęczy przed lustrem poprawiając fryzurę, na punkcie której miał bzika.
   Obsesja na punkcie nieskazitelnego wyglądu była rzeczą dziedziczną w naszej rodzinie. Sama spędziłam stanowczo za dużo czasu na dobieraniu stylizacji i makijażu na wieczór. Kochałam bawić się modą, dawało mi to pole do popisu i szansę na wyrażenie siebie poprzez ubrania.


   - Jak wyglądam? - usłyszałam głos brata.

   Odwróciłam się, aby na niego spojrzeć. Wyglądał obłędnie jak zawsze, w różowej koszulce polo i jasnych materiałowych spodniach.

   - Pytasz po to, żeby posłuchać komplementów? W takim razie wyglądasz okropnie, braciszku. - Zaśmiał się cicho i  spojrzał na zegarek na prawym nadgarstku.

   - Za chwilę powinni być goście. Pomóc ci w czymś?

   - Możesz otworzyć wino. Ja wolę się za to nie zabierać, bo skończy się katastrofą.

   Malcolm zrobił o co go poprosiłam, a ja słysząc dzwonek ruszyłam do drzwi, niemal przewracając się na wysokich obcasach.

   - Cześć kochanie!

   Sheila i Josh wydarli się chórem, gdy tylko otworzyłam drzwi. Za nimi stała jeszcze jedna osoba, niezwykle otyły mężczyzna na oko trochę starszy ode mnie. Wydał mi się uroczy, kiedy od progu uśmiechał się do mnie przyjacielsko. Przywitałam się z nimi, mówiąc do ogółu, bowiem nie wiedziałam w jaki sposób powitać niezapowiedzianego gościa.
   Cała trójka weszła do środka i przez chwilę poczułam się cholernie niezręcznie, wyobrażając sobie, że mój nowy gość nie zmieści się w drzwiach. Na szczęście moje obawy uleciały daleko i bezproblemowo razem przeszliśmy do przedpokoju.

   - Claudius - otyły odezwał się do mnie jako pierwszy; miał niski, ochrypły głos. Wyciągnął do mnie pulchną dłoń, którą z problemem ujęłam. - Wybacz, że wpraszam się bez uprzedzenia, ale nie miałem na dziś planów i Josh z Sheilą zabrali mnie ze sobą. Znam twojego brata, Malcolma. Pracujemy na jednym piętrze.

   - Sonja, bardzo mi miło.

   Miałam okazję, by przyjrzeć mu się dokładniej. Był naprawdę potężny, miał niebieskie oczy i gęste, blond włosy. Ubrany był bardzo elegancko, w trzyczęściowy szary garnitur i błękitny krawat, jakby dopiero co opuścił biuro.
   Sheila naskoczyła na mnie, brudząc mój policzek ciemną szminką. Pchnęła w moje ręce ogromną butelkę wina i ustąpiła miejsce Joshowi, który łagodnie ucałował mój policzek. Zza ściany wyłonił się Malcolm, z uśmiechem witając przybyłych. Wszyscy przeszliśmy do salonu, aby czekać na resztę zaproszonych, jednak dzwonek do drzwi dał o sobie znać szybciej niż myślałam i Malcolm w szaleńczym tempie pobiegł przywitać gości.
   Ach tak, Miranda.
   I faktycznie, chwilę później wprowadził do salonu przepiękną ciemnowłosą dziewczynę, a za nimi z delikatnym uśmiechem kroczyła długonoga Celia.

   Będąc w komplecie wreszcie zasiedliśmy do długiego stołu w jadalni. Dziś naprawdę napracowałam się, aby zapełnił się przysmakami i liczyłam, że zebrani to docenią. Obok mnie zajął miejsce mój brat, Sheila, Josh i Claudius usiedli naprzeciw, a Miranda wraz z Celią zasiadły przy dwóch przeciwnych krawędziach stołu. Teraz miałam okazję, by przyjrzeć się wszystkim dokładniej.
   Zerknęłam na Josha, który wyglądał wakacyjnie jak zwykle. Na kołnierzyku żółtej koszulki polo zawiesił okulary przeciwsłoneczne. Jego kręcone włosy w kolorze ciemnego blondu sięgały mu do skroni i zawsze były nieokiełznane. Przeniosłam wzrok na Sheilę. Ona, ciemnoskóra i zawsze uśmiechnięta wyglądała przeuroczo. Jej kręcone, kruczoczarne włosy były nie do okiełznania, podobnie do włosów Josha. Miranda i Celia wyglądały obłędnie jak zwykle, jakby życie było pokazem mody.
   Wraz z Malcolmem byliśmy najmłodsi spośród grupy, ale tylko ja z moim zerowym doświadczeniem zawodowym, infantylnym ubiorem i zachowaniem czułam, że odstawałam od grupy co najmniej na osiem stóp. 
 
   - Claus, co słychać w firmie? - spytała Celia z drugiego końca stołu. Po formie, w jakiej się do niego zwróciła skojarzyłam, że musieli znać się już wcześniej.

   - Cóż, wraz z Blaisem opracowujemy nową strategię. Pozycja krótka na gazie i długa na węglu. Mam nadzieję, że ten pomysł wypali i zysk nas nie rozczaruje. Dodatkowo...

   - Och, dajcie spokój - wtrącił się Josh. - Jest piątkowy wieczór, a wy chcecie gadać o pracy? Claus, zrzuć marynarkę i pokaż nam bestię, która wyrywa się z ciebie podczas weekendu.

   Claudius zachichotał.

   - W towarzystwie dam się powstrzymam.

   Sięgnęłam po półmisek z ravioli i zapełniłam pierożkami talerz, omijając w ten sposób niezręczną dla mnie część rozmowy dotyczącą pracy. Po przekąskach przyszedł czas na danie główne i przystawki, więc zaserwowałam zebranym klopsiki sojowe oraz sałatkę Cezar. Wypiliśmy odrobinę wina, a przy deserze Malcolm rozprawiał o odwiedzinach mamy.
   Jakoś po północy atmosfera rozluźniła się już zupełnie. Byłam przekonana, że to zasługa whisky, którą w dużej ilości przyniósł mój brat po deserze. Ja sama po tak ciężkim alkoholu czułam się ledwo trzeźwa, ale doskonale się bawiłam wysłuchując żartów Josha i podjadając orzeszki. Nie sądziłam, że ten wieczór będzie tak udany.
   Na co dzień nawet nie lubiłam orzeszków. A ponieważ mi nie smakowały wmawiałam wszystkim dookoła, że mam na nie uczulenie. Kiedy powtórzyłam to kłamstwo kilkukrotnie, sama zaczęłam w nie wierzyć. Po alkoholu jednak nie obowiązywały żadne kłamstwa.

   - Och, Jelly Bean, tutaj jesteś! - Biały Pers wskoczył na moje kolana i ziewnął przeciągle. Przytuliłam go do siebie, głaszcząc za uchem.

   - No i wreszcie wybrałam odpowiedni żyrandol do łazienki państwa Ashley.

   Celia ochoczo zakończyła opowieść o swoim ostatnim osiągnięciu w pracy. Dzisiaj była trzeźwa, więc odniosłam wrażenie, że pozostała nieco spięta. A może tak mi się tylko wydawało, bo jako jedyna z całej grupy była w stanie poprawnie złożyć zdanie?
   Dziewczyna jarała się gospodarowaniem przestrzeni mieszkań, co z resztą robiła zawodowo. Pewnego dnia Miranda, która miała głowę do biznesu, zasugerowała jej, aby wspólnie założyły biuro projektowe, łącząc przyjemne z pożytecznym. W ten sposób cieszyły klientów profesjonalizmem i genialnym gustem.

   - Sheila, Claus, spadamy? - Josh dopalał chyba setnego dzisiaj papierosa. Spojrzał na nich zamglonymi oczami, a oni tylko kiwnęli głowami.

   - Poradzicie sobie z zamówieniem taksówki, czy mam wam pomóc? - zażartowała Celia.

   - Z całym szacunkiem koleżanko, ale nie jestem aż tak nawalony - Claudius ostrzegawczo podniósł palec, przyjmując poważny ton. Po chwili jednak wybuchnął śmiechem.

   - Ej, nie zabierajcie mi mojego słodkiego grubaska! - podniosłam głos, obejmując go ramieniem. Jelly Bean spłoszył się i zeskoczył z moich kolan.

   - W takim razie ja zostaję! Ale Cel, nie krępuj się i dzwoń. Josh nie jest w stanie nawet wybrać numeru. Mira, a ty?

   - Em, ja chyba zostanę na noc.

   O nie. Chcę się wyspać!
   Josh chyba też zrozumiał czego będzie mi dane wysłuchiwać dzisiejszej nocy, bo prychnął i ułożył dłonie w dwuznaczny kształt. Bardzo śmieszne.
   W odpowiedzi mój brat tylko pokręcił głową i posłał uśmiech Mirandzie, której policzki zapłonęły żywym ogniem.

   - Dobra, w takim razie ja was odwiozę - zaoferowała się Celia, zwracając się do Sheili i Josha. - Ale następnym razem to ja ostro sobie dam i to któreś z was będzie odpowiadać za moje bezpieczne dotarcie do domu. No, zbierać się!

   Cała trójka wstała, wymieniając się zdawkowymi słowami pożegnania z Mirandą i Malcolmem, którzy jako jedyni zostali przy stole. W towarzystwie Claudiusa odprowadziłam przyjaciół do drzwi frontowych, gdzie pożegnali mnie niezwykle wylewnie. Josh w drodze do samochodu wyśpiewywał piosenkę Modern Talking, a wkurzona Celia uciszała go mnóstwem przekleństw. Kiedy wreszcie odjechali wróciliśmy do domu, aby dokończyć kolejną butelkę whisky.

Witajcie, aniołki! Przed Wami rozdział drugi, w którym pojawiła się moja ukochana postać - Claudius. Od razu mówię, że zakładka z bohaterami się na razie nie pojawi, ponieważ ja wyobrażam ich sobie na swój sposób i żadna postać nie pasowała mi perfekcyjnie, więc musicie mi wybaczyć. Mam nadzieję, że numer dwa Wam się spodobał, choć ja nie do końca jestem jego fanką, bo nic się w nim nie dzieje. Z resztą większość pisałam w nocy plus moje życie to cringe na maksa, także no ;)) Jutro poprawię błędy. Jak tam Wasze wakacje? Buziaki, Leah