01. Malcolm

   - Sonja -  doktor Albert Hudson wstał i uśmiechnął się do mnie, gdy przekroczyłam próg jego gabinetu. – Dobrze wyglądasz.

   Ja bez słowa podałam mu rękę.

   Miał szare oczy, które w tym momencie patrzyły na mnie tak przenikliwie, że miałam wrażenie, iż przenikają moją duszę na wylot. Doktor był osobą, która wiedziała o mnie rzeczy, których nie wyjawiłam nikomu prócz brata. Z tego powodu nie czułam się w pełni komfortowo w jego towarzystwie, pomimo neutralizującej aury panującej w jego gabinecie. On natomiast zdawał się czuć komfortowo i swobodnie w swoim naturalnym środowisku. Schludnie ostrzyżone siwe włosy nadawały łagodności jego twarzy, ale nie odwracały uwagi od jego przenikliwości i spostrzegawczości. Był osobą o zasadniczym znaczeniu dla mojego zdrowia psychicznego. 
   Usiadłam na kanapie, a doktor jak zwykle zajął miejsce w swoim fotelu. Odłożył tablet wraz z rysikiem na stolik obok i przeniósł wzrok na mnie.  

   - Co zmieniło się od naszego ostatniego czwartkowego spotkania?

   Założyłam nogę na nogę i przeszłam do rzeczy.

   - Cóż, znalazłam sobie zajęcie. Poświęcam temu dużo czasu i naprawdę pomaga mi to nie myśleć o brudach mojego życia. 

   Gówno prawda. No dobra, może trochę pomaga.

   - Wspaniale. Co to za zajęcie?

   - Szydełkuję. - Odparłam nieco skrępowana. W mojej głowie brzmiało to znacznie lepiej, niczym doskonała odskocznia i przeciwbólowy lek na problemy z głową. Dla doktora nie było to jednak nic niecodziennego i ze skupieniem czekał co powiem dalej. 

   - Na początku czułam się jak emerytka, biorąc do ręki szydełko, ale po jakimś czasie zauważyłam, że działa to na mnie niesamowicie relaksująco. 

   Doktor słuchał mnie, od czasu do czasu klikając w ekran tabletu, który na powrót trzymał w dłoniach. Przez chwilę miałam wrażenie, że bardziej skupia uwagę na urządzeniu niż na mnie, ale w sumie nie dziwiło mnie to. Ja też wolałabym grać w Candy Crush niż słuchać wyznań popapranej dziewczyny. 

   - Poznałaś kogoś interesującego w ciągu ostatnich dni?

   - Ee, nie. Kilka wizyt temu uświadomiłam sobie, że większość ludzi, która mnie otacza to stado bezużytecznych krów, które nie zasługują nawet na to, aby na mnie patrzeć. Dlatego zakończyłam wiele znajomości w ostatnim czasie.

   - Um, cóż za oryginalne określenie, moja droga. Niemal poetyckie. - Puściłam sarkastyczną uwagę doktora Hudsona mimo uszu. - Jakie masz plany na weekend? 

   - Chwilowo żadnych. Ale chciałabym zająć jakoś mój czas. Powinnam znaleźć pracę, albo wreszcie zdecydować się na jakiś kierunek studiów. Uważa pan, że poradzę sobie idąc na prawo, czy zbyt niski poziom mojej dotychczasowej edukacji będzie przeszkodą?

   - To zależy tylko i wyłącznie od tego, czy sama wątpisz we własny upór i inteligencję. Nie myślałaś o studiowaniu psychologii? Osobie po przejściach zazwyczaj łatwiej jest zrozumieć pacjentów.

   - Owszem, doktorze, rozważałam to. Jednak nie radzę sobie z własnymi problemami, więc jak miałabym pomagać innym w radzeniu sobie z nimi? 

   - Dobry tok myślenia, moja droga. Jak kontakty z rodziną?

   - Stabilne. Nie odczuwam potrzeby głębszego spoufalania się z nimi, ale nie twierdzę też, że nie są mi w życiu potrzebni. 

   - Rozumiem. Czyli wszystko w porządku?

   - Taa, chwilowo nie narzekam i nie planuję samobójstwa. Jeśli mój punkt widzenia się zmieni, natychmiast do pana zadzwonię. A teraz przepraszam, ale umówiłam się z jedyną wartościową osobą w moim życiu i niegrzeczne będzie, jeśli nie dotrzymam godziny spotkania. - Wstałam, zakładając duże okulary przeciwsłoneczne. - Do zobaczenia, doktorze Hudson.  

   Terapeuta wstał i podał mi rękę, uśmiechając się po ojcowsku. 

*

   Z szerokim uśmiechem obserwowałam mojego ukochanego brata bliźniaka, który pokonywał przejście dla pieszych spiesząc na spotkanie ze mną. Czekałam na niego nieopodal parku, by uczcić jego powrót do Sydney. Zaprosiliśmy kilkoro znajomych na wieczór, aby celebrować to razem. Odwiedzał mamę na Islandii i zostawił mnie całkiem samą na całe dwa tygodnie. Jedynym plusem było to, że miałam całą kamienicę dla siebie, ale prócz tego rozłąka była cholernie trudna. Od momentu poczęcia byliśmy bardzo zżyci. Nie byliśmy zwykłym rodzeństwem. Od zawsze tworzyliśmy bezkonfliktowy duet i pomagaliśmy sobie nawzajem. Był najlepszym bratem na świecie, moją bratnią duszą. Jak moja męska wersja, tylko trochę wyższa. No dobra, dużo wyższa. 

   Malcolm był studentem bankowości. Prócz tego pracował od niedawna w firmie Atlantis Empire jako asystent działu księgowości.

   - Cześć pysiu! - zagadał ekstrawagancko. Podbiegł do mnie i czule pocałował w czoło. Nie posiadając się ze szczęścia zarzuciłam mu ramiona na szyję i mocno do siebie przytuliłam. Nie mogłam uwierzyć, że jest tutaj ze mną, po takim czasie.

   - Tak się cieszę, że już jesteś! - Łkając wtuliłam się w cytrynową koszulę brata. Mocniej mnie do siebie przycisnął całując we włosy. Nawet w szpilkach byłam od niego o głowę niższa. 

   - Też się cieszę, że Cię widzę, pysiu. - Odsunęliśmy się od siebie. Spojrzałam mu w oczy pełne bezwarunkowej miłości. - Napijemy się kawy?

   - Pewnie.

   Kawiarnia do której zmierzaliśmy znajdowała się w starym budynku nieopodal parku. Było to ciche i spokojne miejsce. Gdy pogoda na to pozwalała, można było usiąść na tarasie, skąd rozciągał się piękny widok jeziorka w parku. Z zewnątrz budynek wyglądał skromnie. Pomalowany na beżowo, z mosiężną tabliczką ozdobioną nazwą kawiarni Rendez-Vous wiszącą nad wejściem. 
   Wnętrze było urocze, ściany pomalowano na brązowo, a u szczytu sufitu namalowano drobne beżowe wzorki. Dwa okazałe żyrandole godnie prezentowały unikalność tego miejsca. Na ścianach wisiały obrazki przedstawiające czekoladki, ziarna kawy, lukrowane babeczki i inne przysmaki. Na każdym stoliku znajdowała się świeca i wazon ze świeżymi kwiatami, a zewsząd roznosił się zapach mielonej kawy. 

   Zajęliśmy miejsca przy jednym z kilku okrągłych stolików z pięknego, ciemnego drewna. Klimat w kawiarni był wspaniały, niepowtarzalny. Dym kadzideł, łagodna muzyka, zapach kawy i czekolady, wszystko to działało relaksująco na moje zmysły. Nie posiadałam się z radości siedząc w tak wspaniałym miejscu, z osobą, którą kochałam ponad życie. 

   - Co u rodzinki?

   Choć zapytałam, nie bardzo mnie to obchodziło. Moja rodzina rozpadła się ponad rok temu, gdy ojciec zdradził matkę i wyprowadził się do swojej szmaty. Matka naturalnie była zrozpaczona i chyba ciągle się nie otrząsnęła, bo do tej pory była sama. Po zakończeniu sprawy rozwodowej i podziale majątku już zupełnie się rozeszli. On przeniósł się razem z kochanką do Perth, na drugim końcu kontynentu, a matka została w rodzinnym mieście na Islandii. Jedyne co ich łączyło prócz dzieci, to rodzinna firma produkująca mrożonki. Prowadzili ją na odległość, jednak matka po jakimś czasie całkiem zrezygnowała z udziałów w firmie i fortuny jaką przynosiła, jednak ojciec nadal wysyłał jej pieniądze, czując się w obowiązku. 

   - U mamy po staremu. Kupiła pudla i nazwała go Sonja, bardzo tęskni za tobą. Ojciec zaszczycił mnie telefonem, ma nam do przekazania jakąś podobno ważną wiadomość, nie chciał jednak powierzyć mi jej w zaufaniu. Przyleci za tydzień. Z nią.

   Malcolm obserwował moją reakcję. Ja poprawiłam wysoki kucyk i sztucznie uśmiechnęłam się do brata. On spojrzał na mnie wielkimi brązowymi oczami i posłał jeden z nie-martw-się-pysiu uśmiechów.
   Kelnerka postawiła przed nami kubki z kawą, pałając wymuszoną życzliwością. Nawet nie wiedziałam kiedy Malcolm złożył zamówienie.

   - Nie mam zamiaru poświęcać uwagi jemu i jego szmacie. Dosyć tego wszystkiego. Ona jest w naszym wieku! To obrzydliwe i przykro mi, ale nie będę tego tolerować. Dlaczego los pokarał nas takimi rodzicami?

   Upiłam łyk kawy wygładzając czarną spódnicę z piórek. Kupiłam ją kilka dni temu i uważałam, że wyglądała absolutnie uroczo.

   - Niestety nic na to nie poradzę, chociaż bardzo bym chciał. Nie przejmuj się tym, wyprowadziliśmy się i nie musimy znosić tego gówna na co dzień. Mama pytała kiedy ją odwiedzisz. Ona naprawdę mocno za tobą tęskni. W końcu nie widziała cię odką..

   - ...odkąd wyjechaliśmy. Masz rację, to już sześć miesięcy. Szybko zleciało. Jeszcze w tym tygodniu skontaktuje się z nią i umówimy wyjazd. Żywię nadzieję, że mi potowarzyszysz, inaczej cały Reykjavík noc w noc będzie wysłuchiwał mojego szlochu.

   Zaśmiał się. Miałam okazję, by przyjrzeć mu się dokładniej. Niedbała fryzura dodawała mu młodzieńczego uroku, opalenizna kontrastowała z cytrynową koszulą. Brązowe oczy śmiały się do mnie znad kubka kawy. Malcolm był zdecydowanie jednym z najprzystojniejszych dwudziesto-dwu latków na kontynencie.

   - O ile praca mi pozwoli, z największą przyjemnością, siostrzyczko.

   Nie byłam w stanie opisać mojego szczęścia, które towarzyszyło mi zawsze, gdy miałam tego słodziaka przy sobie. Był wspaniały, niesłychanie wspaniały. Nikt nigdy nie był i nie będzie w stanie mi go zastąpić w żaden sposób.

   - Co robimy dzisiaj? Zgaduję, że już coś zaplanowałaś.

   - Właściwie to zaprosiłam kilkoro przyjaciół na kolację - uważnie obserwowałam jego reakcję. - Miranda też przyjdzie.

   Natychmiast wyłapałam błysk w jego oczach, gdy usłyszał jej imię. Wiedziałam, że ją lubił i chciałam zrobić coś, aby pchnąć go w jej kierunku.

   - Może w końcu pokażesz, że masz jaja i z własnej inicjatywy gdzieś ją zaprosisz, hm? Twoja mała siostra nie będzie wiecznie pomagała ci zaliczyć.

   - Ha ha ha, tutaj cię zaskoczę, ale nie mam z tym żadnego problemu.

   - Nie chcesz znaleźć kogoś na stałe? Kobieta twojego życia zdecydowanie je ubarwi, będziesz szczęśliwy.

   - Kobieta mojego życia siedzi tutaj ze mną.

   Te słowa mnie wzruszyły. Uśmiechnęłam się do niego czule, kładąc dłoń na jego.

Witajcie, aniołki! Nie wiem nawet jak mam zacząć ten temat, ale po dwóch latach zjawiam się z zupełnie nową historią i jestem cholernie szczęśliwa, że w końcu coś opublikowałam. Obiecuję Wam, że tym razem nie zniknę po czterech rozdziałach, bo teraz mam ostrą motywację do działania i mnóstwo pomysłów na tą historię. Co do rozdziału pierwszego powiem tylko tyle - jest tak nudny, że czekam niecierpliwie aż dodam kolejny, hah. 
Widzimy się pod następnym rozdziałem i dajcie mi koniecznie znać co sądzicie o opowiadaniu! Buziaki, Leah